Ben Tanrı'yı dindarların yüreklerinde ölü buldum.
- Friedrich Nietzsche
"Daha çok, bir ağacın meyve vermesine benzer bir zorunlulukla gelişir içimizde düşüncelerimiz, Değerlerimiz, Evet’lerimiz ve Hayır’larımız, Eğer’lerimiz ve Acaba'larımız.."
-AhlakınSoykütüğü
#Nietzsche
"Şu öğüdü veriyorum sana:
Başkasıyla gelen mutluluk, başkasıyla gidecektir!"
- Friedrich Nietzsche
Dergilerin arkasından şahin gözlerimle saçının tepesinden tanıyıp aaa bu nietzsche diye kaptığım dergiyi gururla sunuyorum işte öyle bıngıldağından tanırım seni nietzsche uğruna boşuna kafayı tırlatmadım……
Baya iyi bi dergi bu arada alın aldırın gahaha
"Yaşamak acı çekmektir. Hayatta kalmak ise bu acıda bir anlam bulmaktır. "
-Nietzsche
Hiç evlenmeyen bazı isimler:
Schopenhauer
Nietzsche
Beethoven
Tesla
Descartes
İbni Sina
Newton
Sartre
Jane Austen
L. Da Vinci
Voltaire
Vivaldi
Kafka
Galilei
Handel
Kant
Kierkegaard
Liebniz
John Locke
Platon
Pascal
Spinoza
Van Gogh
Hayatı boyunca "Köklerinizden kopun, her şeyi reddedin" diyen Nietzsche'nin doğduğu yer ile, öldüğü yer arasında 30 metre mesafe vardır. İlginçtir, hayatı boyunca bir seyyah gibi ülke ülke gezip, hiçbir şeyin özgürlüğüne zincir vuramayacağını düşünen bir adamın, başladığı yere geri dönmesi. Nietzsche'ye göre kalp ve duygu dediğimiz şey, zihnin zayıf tarafıydı bu yüzden "Sert ve acımasız olup, acıma hissini unutun. Çünkü kötülük insanın en büyük gücüdür." diyen ve merhameti gülünç bulan bir adamdı Nietzsche. Fakat bir sabah Turin'deki otelinden çıktığı sırada kırbaçlanan bir atı gördüğünde merhametine yenik düşmüş ve atın boynuna sarılıp attan ağlayarak özür dilemişti. At'ın gözlerinin içine baktı. Bazı kaynaklar bu esnada Nietzsche'nin, "Anne ben bir aptalım." diye mırıldandığını yazar. Ardından Nietzsche, bilincini yitirdi ve zihni sonsuza kadar sürecek bir değişime uğradı. Nietzsche, bir daha hiç eskisi gibi olmadı. 10 yıl boyunca akıl hastanesinde, kimse ile tek kelime etmeden yaşadı ve hayatını kaybetti. Yazıyı Nietzsche'nin en sevdiğim cümlesi ile bitirmek istiyorum. Nietzsche der ki; "Yaşamak, acı çekmektir. Hayatta kalmak ise, bu acıda bir anlam bulmaktır."
Bazen insanların sevgi ölçütlerini değerlendiriyorum da, çoğunluk fiziksel güzelliğe ya da paraya önem verir. Bunlar olmaz, bunlar geçicidir diyorum. Sonra başkaları var. Olaya salt duygusal olarak bakıyorlar. O zaman da Nietzsche'nin duygular hakkındaki o muhteşem sözü aklıma geliyor. (#225685178) Yok ya bu da değildir diyorum. Sonra birinin düşünce tarzını, fikirlerini, hayata bakış açısını sevebiliriz diyorum. Bu sefer de "Sadece aptalların düşünceleri değişmez" sözünü hatırlıyorum. Ya da bir insanı iyi olduğu için severiz belki. İyi hoş da bu insanın yarın da iyi kalacağının garantisi ne? Ya da yarın kötü bir şey yaparsa ona karşı sevgimiz hemen yok mu olacak? Bir anda tükenebilen bir sevgi gerçek sevgi midir peki? Birilerini gerçekten seviyor muyuz? Ya da sevmek için bir sebep gerekir mi? Sebebi olan bir sevgi sevgi midir? Yoksa sevgi dediğimiz şey tüm bu saydığım karmaşadan uzak, nedensiz ve saf bir şey midir?
"Şu öğüdü veriyorum sana:
Başkasıyla gelen mutluluk, başkasıyla gidecektir!"
- Friedrich Nietzsche