“Sevmeyi özledim biliyor musunuz? Kayıtsız şartsız bir gülüşü. Bir doğruya sevinmekten çok bir saçmalığa gülümseyebilen hoşgörüyü. ‘Nerde kaldın’ ayazını değil, ‘hoş geldin’ iyiliğini.
Hiçbir şeyle yatışmayan yürek telaşını. Kapı zilleriyle telefonlar arasında tükenmeyi. Geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu. Bir gövdenin önünde diz çökmeyi.Kendimi severek yürümeyi kalabalıkta. ‘Göğe bakma duraklarını’ özledim. Yumruk kadar bir yüreğe dünyayı sığdırma hünerini. ‘Sana sevinç verdiğim sürece ben buradayım’ zenginliğini özledim. Başka kentlere vuran rengini güneşin. Başka sokakların telaşıyla çoğalmayı. Dünyayı yudum yudum aşka çeviren yalnızlığı…”
Zveiqdən oxuduğum 8-ci kitab,hər zamanki kimi eyni axıcılıqda və eyni "çarpıcı" təsirdə.Bir insan olaraq daha ötəsində,bir həkim olaraq çəkdiyi vicdan ağrılarını məncə hər oxuyucuya hiss etdirib.Bir qadının namusunu qorumaq üçün verdiyi sözün üstündə durması,hətta öz həyatını heçə sayması çox olağanüstü bir şeydir.Bəyənmədiyim hissə isə bu əlaqəni məhəbbət adlandırmasıdır.Məhəbbət deyil də məncə baş qəhrəmanın dediyi kimi uzun müddət sonra ağ dərili avropalı bir qadın görəndə keçirdiyi o "kişisəl maraq"hissidir.Bundan əlavə kitabın adının mənasını bildikdən sonra obrazı daha yaxşı anlamaq olur).Xoş oxumalar.
AmokStefan Zweig · Qanun Neşriyat · 2018112bin okunma
Skandinaviya ədəbiyyatından kitab oxuduğunuzu elə ilk səhifədən anlayacaqsız;qısa və öz cümlələr.Bəyənmədiyim hissəsi bir hissəyə qədər çox monoton gedir,bəyəndiyim isə düşündürür.Düşündürən kitabları sevirəm deyə 6 bal verdim."Beklentimden" aşağı oldu bəlkə də ona görə 4 bal az verdim.Sizə qatacaq hissəsi-"gəncliyi necə dəyərləndirək ki,yaşlananda "yaşamışıq" deyə bilək.Və ya yaşlananda gəncliyimizdən öyrəndiyimiz şeylərlə necə həyatımıza maraq qataq" oldu. Fərqli baxış bucağıyla baxsam biraz da Franz Kafkanın "Çevriliş" kitabına bənzəyir. Gözəl yaşlanmaq diləyi ilə,xoş oxumalar:)
“Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna”
Mən də ölümlə tədricən daha çox təmasda olmalıyam,əlbəttə ki,həddi aşmadan.Bilirəm ki, burada incə bir tarazlığa ehtiyac var,lakin sonda öləcəyimi qəbul edərək yaşamağı öyrənəcəyəm.