Aniden olmadı, birikti. Yavaş yavaş doldu, sonunda taştı. Bugün attığım üç beş adım yormadı beni, dün yürüdüğüm kilometrelerce yol nefesimi kesti. Doldum taşıyorum artık. Ve siz sadece bugün taştığımı görebiliyorsunuz...
Ben herkesin gönlü olsun diye çabalarken, kimse bana 'Sen ne istiyorsun?' diye sormuyor.
Sanki ben herkesi anlıyorum ama, hiç kimse gerçekten benim ne hissettiğimi anlamıyor gibi. Öyle bir değersizlik hissi..
Uyumadığım gecelerin sabahında,
Göz altlarımdan mor çocuklar doğardı.
Mor çocuklarıma ninni söylerdi sabah ezanları,
Fırtınada ters çevrilen şemsiyelere benzerdi;
Duaya açılan avuçlarım..