Bu aşktı, bu bir kadının bir adama olan aşkıydı. Onu beyaz atlı prensi sanan küçük kız gitmişti artık. O şimdi bir kadındı. Onun zayıflıklarını ve eksikliklerini biliyordu ama yine de onu seviyordu.
"Belki bir kitap yazmalısın," dedi Miranda acı dolu bir sesle. "Genç bir bayanı aşağılamanın yüz bir yolu. Şimdiye kadar en az ellisini uyguladığına eminim."
Gülümsedi. Ağzının kenarında bir çiçek mi vardı ?. Karanlıktı . Uyduruyorum şuan muhtemelen . En azından bir fişek patladı, flaş falan. Bir şeyler oldu Eminim . Yoksa her şey bu kadar mucizevi gelemezdi ...
Nasıl o kadar zalim olabiliyordum ? Zalimlik öğrenilebilen bir şeydi demek ki . Birilerinin sana yaptığını gün gelip sen başkasına yapıyor, böylece hayatta delirmeden durabiliyordun .