Hayatın ne kadar berbatsa gerçeğe, varoluşun o sert özüne o kadar yakınsındır
Sayfa 21
Okur Takip Önerileri
Son Dizeler
Romanın bir kahramanı olmalıdır, ama burada inadına her şeyiyle olumsuz bir kahraman var ve bu, okurun tatsız bir duyguya kapılmasına neden olacak, çünkü bizler yaşamdan koptuk, hepimiz az veya çok aksıyoruz. Hem öylesine kopmuşuz ki, zaman zaman gerçek " canlı yaşam"dan tiksiniyoruz, bu yüzden de, bize onu hatırlattıklarında buna dayanamıyoruz. Bunu o kadar ileri götürmüşüz ki, gerçek "canlı yaşam"ı neredeyse bir iş, neredeyse görev sayıyoruz ve hepimiz yaşamın kitaplarda daha güzel olduğunda hemfikiriz.
Sayfa 150Kitabı okudu
Evet Liza, insan yaşamayı önce kendi öğrenmeli, sonra başkalarını suçlamalı.
Sayfa 114Kitabı okudu
...Ve aklı başında bir insan birtakım rastlantılar sonucu yalnızca günümüzde değil, her zaman ödlek ve köle olmak zorundadır. Yeryüzündeki aklı başında her insan için doğanın bir yasasıdır bu. İçlerinden biri bir olay karşısında küçük bir yüreklilik gösterecek olsa boşuna sevinmesin, böbürlenmesin: Nasıl olsa bir başkasın karşısında boyun eğecektir. Yüzyıllardır böyle olagelmiştir bu. Yalnızca eşekler, bir de onların piçleri kahramanlık gösterisinde bulunurlar. Ama onlar da sözünü ettiğimiz duvara toslayana kadar... Sözünü etmeye değmez onlar, çünkü hemen hiçbir anlamları yoktur.
Sayfa 55Kitabı okudu
Eskiden kan dökmede bir adalet arayışı vardı ve insanlar öldürmeleri gerekenleri vicdan rahatlığıyla yok ederlerdi. Günümüzde ise, kan dökmeyi iğrenç kabul etsek de, bu iğrençliği eskiden olduğundan daha çok yapıyoruz. Bu ikisinin hangisi daha kötüdür?... Buna siz karar verin artık.
Sayfa 32Kitabı okudu
Ama gene de çok eminim, bilincin değil fazlası, azı bile bir çeşit hastalıktır.
Sayfa 15Kitabı okudu
"Köpek sabrının son ödülü olarak cennete gidiyorum. Ey, hunhar insanlar, neden kıydınız bana?"
Düş
O gece amcam o ibrişim sarı saçlarıyla düşüme girdi. Masmavi gözleri vardı onun... Ben zaten onu öylesine severdim ki onu ya göklerin, ya denizin koynunda doğmuş sanırdım, içimden:
- Gökten indiyse gök mavilerini, denizden doğduysa, yüze gelirken, deniz mavileriniz gözlerine toplaya toplaya gelmiştir, derdim.
Düşümde, uzun sarı saçlı başının çevresine bir gelin kuşağı dolamıştı,
- Korkma, babanın söylediklerine bakma. Ben denizin içindeyim. Sen de bir deniz oğlusun. Seni de deniz alacak, diyordu.
Sayfa 29Kitabı okudu
Gemiye döndük. Güverteye çıkmamızla rüzgârın bıçak gibi kesilmesi bir oldu. Davut sıcaktan kokuyordu. Arkadaşlar: "Deniz Davut'u istiyor" dediler. Davut'u beyaz kotrakontrin yelkenine, direğin en yüksekteki bir parçasına büründüğünü sanıyorduk. Ayağına zincir parçasını ben bağlayamadım. Arkadaşlar bağladı. Göklerin beyaz parçasına sarılı denizciyi, bağrının zindan karanlığına çekmeyince denizin susayışı kanmayacaktı. Kardeşimi denize attık. Üzerine deniz kapandı. Martılar köpükler üzerinden çark ettiler. Dibe giden nâşın ağartısı yavaş yavaş soldu. Gözlerimizin önünde denizin yalnız yekpare mavisi kaldı. Deniz Davut'u unutmuştu artık.
Sayfa 26Kitabı okudu
Öyle ya, unutuşun ta dibinden kendime doğru çektiğim bu saatlerden, arı bir coşkunluğun, sonsuzluğa asılmış bir dakikanın el değmemiş anısı kalmış her şeyden önce. Bende gerçek olan yalnızca bu, bense bunu hep iş işten geçtikten sonra anlıyorum. Bir el devinisinin gevşemesini, görünümde bir ağacın uyumunu severiz. Ve bütün bu aşkı yeniden yaratmak için, tek, ama yeterli bir ayrıntı vardır elimizde: fazlasıyla uzun zaman kapalı kalmış ora kokusu, yolda garip bir ayak sesi. Benim için de böyle. O zaman kendimi vererek seviyorsam, yalnız aşk bizi kendimize getirdiğine göre en sonunda kendi kendimdim.
Sayfa 49Kitabı okudu
Ufak adımları sıklaşır: yarın her şey değişecek, yarın. Birdenbire anlar ki yarın da böyle olacaktır, öbür gün de, tüm öteki günler de. Ve bu çaresiz buluş ezer onu. İşte böyle düşünce öldürür insanı. Bunlara katlanamadığı için öldürür insan kendini ya da, geçse, tümceler yapar.
Sayfa 44Kitabı okudu