Terapiya zamanı artıq qorxu, həyəcan, ağrı hiss etmək, sevmək, ağlamaq istəmədiyini deyən insanlara, əslində bu hisslərin necə dəyərli və faydalı olduğunu izah etməli oluruq. Çünki hissləri inkar özünü, dünyanı, həyatı inkar deməkdir. Bəs əgər hiss etməsəydik həyatımız necə olardı? Hiss etdiklərimizin inkarı bizi hara aparır? Bu qədər əzabla yaşamağın yolu nədir?
"Badam" emosionallığın sərhədlərində yaşayan iki uşağın hekayəsidir: heç bir emosiya yaşamayan, hissləri mənalandıra bilməyən, doğulandan aleksitimiyadan əziyyət çəkən Yunce və həddindən artıq emosional olsa da, hisslərini inkar edərək "güclü" olmağa çalışan Qon. Bu hekayə həm də, illərdir müzakirə olunan "təbiət yoxsa tərbiyə?" sualının cavabıdır. Sanki yaşamağın sirri Yunce və Qonun dostluğunda gizlidir.
Xüsusi qayğıya ehtiyacı olan və çətin tərbiyə olunan uşaqların cəmiyyət ilə münasibətləri, onların valideynlərinin qarşılaşdıqları çətinliklər, böyüklərin öz yetərsizliklərini qəbul etmədikləri qədər əzdikləri uşaqlar, bütün bularla mübarizə apararkən edilən səhvlər və s. elə incəliklə təsvir olunub ki...
İl bitmədən sevimli kitablarımın siyahısına biri də əlavə olundu. Düşünürəm ki, "Badam" istənilən insana müasir ədəbiyyatı sevdirə bilər.