“Hangi dala tutunduysam kırıldı,” diyor Metin. Zavallı Metin. Tutunmak nedir, nasıldır, onu bilmiyor. Dal kırılmaz Metin. İnsan gözlerini açar sadece. Gözlerini açınca da düşer. En mesut insanlar gözlerini açmak için ölmeyi bekleyenlerdir.
Sayfa 9 - Ketebe
Aşkı sadece şarkılardan duydum. O şarkılar ki hem çok seven sevilen hem de acı çekenlerin şarkıları…
Acı çekme kısmında bir sorunum yoktu rahmetli kocalarımın epey dayaklarını yedim. Acıyı meslek edindim eyvallah ama sevme sevilme konusunda eksiktim.
Sevgi gibi kutsal kelime, yalnız senle düştü dilime
Ölmek yetmez senin uğruna, sense hâlâ anlayamadın
(Arabesk Serap isimli öyküden)
Sayfa 99 - Sel
Okur Takip Önerileri
Yaradan’ın nefesi örter aklı, aklın içinde milyon kapı. İnsanlar delirmesin diye o kapıların bazısı kapalıdır. Akıl kendi kendine düşünürken o kapıyı açmamak gerek. Çok derin bir rüyadan bir nefeste geri gelemezsin, tutulur kalırsın geldiğin kuyuların birinde.
Sayfa 33 - Sel
nâzım’ı hiç görmedim ben
o çıktı ben girdim içeri
gördüm toprağını o acı gülün
o kuş ancak o bahçelerde
nesini anlatayım ben özgürlüğün
gün olur zincire vurulmaktır özgürlük
gün olur
göğsünü gere gere
ıslık çalmak caddede
Sayfa 115 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Böyledir zaten. Bizde bir dürzü, bir yetkili bir yere geçti mi, külü kendi önüne eşmeye başlar!
Sayfa 51 - Literatür
“Niçin ruhumuzun asla ısınamadığı kalıplarda kalmaya mecburuz? Bir insana bundan daha büyük bir işkence olur mu?”
1 Temmuz 1934 tarihini attığı mektubunda, iki gözü Ayşe’sine yazmayı sürdürüyordu Sabahattin.
Sayfa 157 - Destek
Babaların çocuklaştığını görmenin nasıl sıcak ve üzgün bir havası var. Babayla oğul bir kum saatinin iki haznesi gibiler çünkü; bir vakit gelince, zaman, mukadderat, Tanrı ya da her neyse bir şey, kum saatini ters çeviriyor. Tam tersine akmaya başlıyor ondan sonra her şey. Babanın çocuklaştığını gördükçe oğlun içine dolan o sıcak üzüntü de sarı, ılık kumun aşağı akışı belki.
Sayfa 128 - Can
Alçı iki aya yakın bacağımda durdu. Üzerindeki imzalarla çıldırtan bir kaşınma isteği hatıra kaldı bana. Sonradan imzaları da kaldırıp çöpe attım ama o kanatırcasına kaşınma hissini her büyük çaresizliğimde yaşadım.
Sayfa 22 - İthaki
