Bu kitapta en beğendiğim cümle şuydu:
Ağzımızdan sadece ve sadece güzel kelimeler çıkamaz mıydı? Biz kimseyi incitmeden, kimse de bizi incitmeden yaşayamaz mıydık?
İnanın hayat felsefem bu gerçekten birbirimizi kırmadan dökmeden incitmeden hayatımıza devam edemezmiyiz? Çoğu kişi bana şunu söylüyor:
Sen onları kırmassan incitmezsen onlar seni kırıp incitirler öyle de oluyor lakin şu hadisi şerifi hatırlayınca bütün sıkıntım geçiyor:
“Kalp kırmak, Kabe’yi yıkmak gibidir.”
