sümi
@sumico
7 okur puanı
Mart 2024 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sabitlenmiş gönderi
dumrul, defterden rasgele bir sayfa açtı, yüksek sesle okudu:
"yağmurlu bir gün
soğuk bir yağmur yağıyordu. 'canın sıkılıyor mu?' diye sordu. sıkıntıya alışıktım. bütün günü sobanın başında geçirirdim. 'kitap okumaz mıydın?' ihtiyacım yoktu herhalde. 'neler düşünüyordun' belirli düşüncelerim yoktu. bazı şeyleri de düşünmekten korkuyordum. bugün sağlam inançlarım var. düşünceler de insanları iyileştirebilir."
"böyle bir yazıyı nası beğenebilirsin hikmet?"
"anlamıyorsun azizim." diye karşılık verdi dumrul'a. neden anlamadığını da açıklayamadı. işte o zaman kendini güçsüz hissetti. sonra sevgi'ye anlattı bunu. "üzülme," dedi sevgi. bazı güzellikler herkesle paylaşılamazdı. "kimse senin gibi hissedemez."
Okur Takip Önerileri
sevgi onu aramadığınızda da sizi bulabilir.
evet, heteroseksüel kadınların çoğu sürekli olarak erkekleri, kendilerini sağaltmaları ve kendilerini sevmeye emek vermeleri için kandırmaya uğraşıyor; ama çoğu erkek ya statükodan mutlu ya da iyileşip olgun, sevgi dolu yetişkinler olacakları yere giden acılı yolu geçecek cesarete sahip değil. büyümek genelde, acı çekme deneyiminden geçmek zorunda olmak anlamına gelir ve pek çok erkek ne pahasına olursa olsun duygusal acıdan kaçınmak ister.
doğdukları andan itibaren bütünsellikleri olacak, hem duygusal hem entelektüel olarak gelişecek şekilde yetiştirilen erkekler sevmenin onları zayıf göstereceğinden korkmaz.
bu erkeklerin düzeltilmesi gerekmez çünkü sevgiyi tanıdıkları yerden yaralı değillerdir.
önemli değişimler, kayıpla yüzleşmemiz gerektiği anlamına gelir. ne zaman bir şeyden vazgeçsek, vazgeçtiğimiz şey gitmesi gereken bir şey bile olsa arkasında boşluk bırakır.
büyürken gittiğim kilisede en sevdiğim şarkılardan birinde şu soru sorulurdu: "ruhun ne durumda, özgür ve tam mısın?" kendimizi sevdiğimizde, ruhumuzun en derin ihtiyaçlarına kulak veririz, terk edilmekten ve başkaları tarafından tanınmamaktan artık korkmayız. kendimizi net bir biçimde, gerçekten olduğumuz gibi görürüz.
annelerimizi kurtarmak istemekle kalmaz, asla onlar gibi açı çekmemek için kendi kaderimizi de değiştirmek isteriz.
ben, seni görür görmez anlamıştım: bütün kaygısız görünüşünün altında, duygulu, içine kapanık bir insan olduğunu. bunu beğendim işte.
çünkü o, artık yalnız bir baş değil, bir kahramandı. kahramanı ise, bir büronun dar duvarları arasında, evvela onu yaratanlar yadırgar. kaldı ki kahramanlar doğar, yükselir. ama bir daha hareket noktasına dönemez.