Diktatörler açısından medya hakikati aktarıp farklı görüşleri dile getiren bir araç değil, liderin desteklenmesi için kitleleri harekete geçiren bir silahtır.
Devrim adı verilen olgu esasen diktatörlük sendromunu tedavi etmeye yönelik bir çabadır.
Kendi kimliklerinden emin olmayanların, kendilerine ilişkin geleneksel imgelerini yitirenlerin ya da henüz belirgin bir etiketi olmayan yeni bir toplumsal gruba ait olanların zihinlerindeki egemen imge, bir meçhul olarak yabancı imgesidir.
Okur Takip Önerileri
Komplo teorileri bir diktatörü hatalarının, hatta suçlarının hesabını vermekten kurtarır. Siyasi başarısızlıklar büyük bir komployla açıklanırken kitleler komplocuları alt edebilecek yegane kişi olarak gördükleri diktatöre daha çok bağlanırlar.
Kendi halkını küçük görüp halkın kendi adına düşünme yetisinden yoksun olduğuna inanan diktatörler medyayı tümüyle denetlemek isterler.
Muhalifler, diktatörün gözünde yabancı istihbarat örgütlerinin devleti devirmek ya da sabote etmek için desteklediği bir grup vatan haini ve ajandan ibarettir.
Modern çağda dikta rejimlerinin tümü komplo teorilerine yaslanmıştır. Komplo teorilerine göre olaylar doğallıkla ya da kendiliğinden gerçekleşmektense gizlice tasarlanmış bir komplonun sonuçlarıdır.
Diktatör korku bariyerini başarıyla yarattığında toplumda örnek bir "makbul vatandaş" ortaya çıkar...Siyasi değişim çabalarının doğurabileceği belirsizliğe karşılık o daima istikrarı tercih eder. Büyük bir haksızlık ve adaletsizliğe maruz kalsa da hayatının normal akışında devam etmesini ister.
Dikta koşullarında çürüme bireylerle sınırlı kalmayıp toplumun ahlak sistemine yayılır. Bireylerin elinde üç seçenek kalır: yozlaşmak, toplumdan tecrit olmak ya da göç etmek...
Mısır'da insanları dört kategoriye (destekçi, işbirlikçi, muhalif ve protestocu) ayıran güvenlik aparatının onayı olmadan devlette iş bulmak imkansız. Yüksek konumlara öncelikle rejim destekçileri getiriliyor.
Görenek tek başına kamusal yaşamın en iyi ifade aracıdır. Ancak, neyin inanılır olacağını mahrem ilişkilerin belirlediği bir çağda görenekler, düzenler ve kurallar yalnızca kendini başkasına açmanın önünde durur; bunlar mahrem ifadenin engelleridir.
Diktatöre boyun eğenler özgürlük arzusunu kaybedip büyülenir ve bilincini yitirmiş bir hasta gibi davranırlar.
"Theatrum mundi" imgeleri insanların günlük yaşamda icra ettikleri sanata dair resimlerdir. İşte bu sanat oyunculuk sanatıdır ve onu icra eden insanlar da "rol" yapmaktadırlar.
Oynadığı herhangi bir role bakarak bir aktörün doğasını çıkarabilmek olanaksızdır. Başka bir oyun ve sahnede tamamen farklı bir kılıkta ortaya çıkabilir; öyleyse, toplum tiyatrosunda insan doğasını eylemlerden çıkarsamak nasıl olanaklıdır?
18. yüzyılda, dünyadan tiyatro sahnesi olarak söz edilmeye başlandığında, insanlar takındıkları tavırlar için yeni bir seyirci düşlemeye başladılar. Bu seyirci artık Tanrı değil birbirleriydi...