giovanni drogo gibi hissetmek sanırım bir lanetti. kitabı okurken tetiklendiğim şeyler oldu. benim en büyük kabuslarımdan biri hep bir yere gidememek bir yerlere geç kalmak ve bu döngünün içinde sıkışıp kalmak. sanki zaman bana hiç uğramayacakmış hep olduğum yerde kalacakmış gibi hissetmek... kitabı okurken drogoyu iliklerime kadar hissetmek beni biraz boğmuş olabilir evet ama kesinlikle uzun zamandır okuduğum en iyi kitaptı ve kendimi bulduğum bir kitaptı. drogonun yalnızlığı "you don’t have a home until you leave it and then, when you have left it, you never can go back." en iyi bu şekilde özetlenebilirdi.
