Sen kolay kolay terk edemeyecek kadar düşkünsündür hüznüne.Barışamayacak kadar da küskün.Eskiden de böyleydin; onunla büyüyüp olgunlaşmaktansa,içinde kaybolup gitmek isterdin.Acı çekmenin insanı temizleyen bi yanı olduğuna inanırdın galiba; kendini kanatarak günahlarından arınmaya çabalayan sofular gibi yaralarında nefeslenirdin.Oysa yaralarıyla değil kabuklarıyla olgunlaşır insan dediğin.