Ses Veriyorum, âdeta öykü formunda yazılmış 31 bölümden oluşan bir roman.Tesadüfen karşılaşan iki erkek, aralarında kısa sürede oluşan dostluk nedeniyle birlikte yaşamaya başlarlar.Yaşadıkları yer Ankara'da bir teras katıdır.Bu iki erkeğin arasındaki dostluk abi-kardeş temeli üzerine kurulmuş, yeri geldiğinde suskunluğun da paylaşıldığı incelikli bir ilişkidir."Rakıyı törenselleştirmek acemi işi abi. Biz normalleştiriyoruz. Gündeliğe indirgiyoruz, yaşam pratiğimizin tam ortasına yediriyoruz," diyor karakterlerden biri.Okuyucuda bir kadeh de bana koyun deyip sohbete katılma isteği doğuruyor kitaptaki sohbetlerin içtenliği, bahsedilen konuların çekiciliği.Karakter ve atmosfer yaratmada çok başarılı buldum, Giray Kemer'i.Üniversite yıllarında müzisyenlik yapmış yazarımız.Müziğe yakınlığı birbirinden güzel şarkıların bölümlere eşlik etmesinde de etkili olmuş kanımca.Hocam dediği Barış Bıçakçı'nın Bizim Büyük Çaresizliğimiz kitabına da selam çakmış (syf 97) kitabın bir cümlesinde.
"bilmiyordu... bilmek değildi bu cümlenin fiili...zaten bilmek ancak bir matematik probleminin cevabı için kullanıldığında güzeldi...duyguya matematik katmak olmazdı...olmamalıydı...yaratmak istediği cümle için bildiği diller arasında uygun bir fiil bulamıyordu...işte dedi "bizim büyük çaresizliğimiz..."anlatmak için kelimelere hapsoluşumuz...ama istediğimiz anlamı veren kelimeyi bir türlü bulamayışımız...hissetmek, istemek, ihtiyaç duymak ve belki son çare olarak bir tutam bilmek...işte bunların karışımı bir kelime icat edilirse belki cümlesine muhteşem bir fiil bulmuş olacaktı..." syf 97
