"Hayat, zehirli sarmaşıklarında merhamet ve sevgi yetiştiren bir ağaçtı.
Sarmaşığın dallarında nefret ve kin yer alıyordu; merhamet ve sevgi tomurcuklarını verdiği zaman, nefret ve kin dallarında kuruyup yere düşerdi. Toprak ise gerçekliğin ta kendisiydi ve düşen dalı içine alır, tekrar büyütüp yetiştirirdi.
Merhamet ve sevginin olduğu yerde nefret ve kin olmak zorundaydı fakat nefret ve kinin olduğu yerde merhamet ve sevgi her zaman yer alamazdı."