Savaş bütün gücümü alıyor, ne varsa içimde emiyor. Sonrasında zar zor sürünüyorum. Ancak yaşıyorum. Yalnızca bazen keder boğazımdan yakalıyor. Haykırmak istiyorum; İn–san–la–rım benim, in–san–la–rım! Neredesiniz? Ben bu–ra–da–yım. Yal–nız– ba–şı–ma yoruldum. Savaşmaktan yo–rul–dum, bittim. Kederin ne tadı var, ne rengi ne de kokusu. Ona karşı anımsayacak bir şey de yok!