Mehmet Bilal Gönderileri
Mehmet Bilal kitaplarını, Mehmet Bilal sözleri ve alıntılarını, Mehmet Bilal yazarlarını, Mehmet Bilal yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
-Benimle ölür müsün?
-Hayır, seninle yaşarım.
Sayfa 189 - Volker ve Gön.Kitabı okudu
Akıl mı kalp mi?
Aklı ne söylerse söylesin kalbi hazmetmiyordu. Kalbinin söylediklerini ise aklı almıyordu.
Sayfa 151 - İthakiKitabı okudu
DOĞRU İNSAN YOKTUR!
Kimse, başkası için yaratılmış olamazdı. Büyümeliydi artık.
Sayfa 107 - İthakiKitabı okudu
Hayat ve zaman
Hayat; kimseye, ne dilersin, diye sormuyordu. Zaman, önünde diz çöküp sen nasıl istersen, demiyordu.
Sayfa 106 - İthakiKitabı okudu
ISTANBUL AŞKI
Istanbul, şiir okurken gözünde canlanan şehir, filmlerde iç geçirerek izlediği uzak gezegen.
Sayfa 13 - İthakiKitabı okudu
Utanç
Bir ev sahibi olmayı en çok kaderimde yalnızlık olduğuna inandığım için istedim. Hep dolu oldu bu ev, arkadaşlarla doldu. Boşaldığındaysa her gece, her metrekaresinde korktum bu evin. Yine de hayatıma birinin girebileceğine, girdiğinde kalabileceğine, onun varlığına, kokusuna, kımıltısına, sesine soluğuna alışabileceğime ihtimal vermedim.
Sayfa 168Kitabı okudu
Utanç
Sevilmeyen, sevilmediğine inanan bir çocuk olarak bir gün bile büyüklerimi suçlamadım. Kendimi suçlu ilan etmek daha kolay geldi hep. Demek ki yanlış bir şeyler yaptım, bende doğuştan affedilmeyen bir şeyler var, sevilmeye layık değilim dedim. İçim burulsa da erken yaşta ikna olmuştum artık.
Sayfa 167Kitabı okudu
Uyarı Ateşi
Dünyanın en sefil, en değersiz yaratığıydım. Kederlerin en büyüğünü tatmıştım ve beni teselli edecek hiçbir şey yoktu yeryüzünde. Ölmek istiyordum...
Sayfa 115Kitabı okudu
Uyarı Ateşi
Gecelerini uykusuzluğa emanet eder. Her an hizaya geçmek zorunda kalacağı hissiyle hazır ol da yaşamayı öğrenir. Kendini affetmez. Ömrü boyunca elinde sopayla bekler durur kendi başında. Rahat durmaz, rahat vermez, rahat etmez. Küser. Kendisi için bir şey isteyemez olur. Utanır. Layık olmadığını düşünür hiçbir şeye, kendini cezalandırır durur. Hasar almıştır, yarası sarılsa da kanar. Acısı parmak izi gibidir, bir benzeri yoktur, sadece ona aittir.
Sayfa 110Kitabı okudu
Uyarı Ateşi
Tecavüze uğrayan çocuk, acıların en büyüğüyle yaralanmıştır. O, kendinin dünyada kalan son kişi olduğunu düşünür. Ruhu felç olmuştur, çocuk yaşlarda olduğu için hissettiği şeyleri adlandıramaz. Ama artık çocuk değildir. Çocukluğunu terk etmiştir, tecavüze uğradığı anda çocukluk onu terk etmiştir. Masumiyeti sonsuza kadar çalınmıştır. Tecavüz edenin terinin, kirinin izlerini üstünde taşıyan, bu izlerin başkaları tarafından görünmesinden korkan lekeli biridir artık.
Sayfa 109Kitabı okudu
Bende kalanlar
Biliyorum, insanın hayatı kendine cehennem etmesinin birçok yolu var. Bunlardan biri aşksa, diğeri de aşkı bir ceset gibi sürüklemek. Ben hayatın akışına kapılabilen, paçasındaki çamuru, omuzundaki tozu silkiverip yoluna devam edebilenlerden değilim. Benim aşk diye bildiğim, aşk diye yaşadığım tek kişi hâlâ o. Hâlâ gecenin bir vakti yalnızlıktan canım yandığında onun ismi çıkıyor nefesimden. Hâlâ onun yumuşak sokulganlığını, dilinden daha konuşkan gözlerini, tarifsiz kokusunu özlüyorum. Saçları yanağıma değiyor sık sık, sesi omzuma dokunuyor. Onu unuttuğum anlar olsa da yoksunluk duygusu hiç eksilmiyor. Ruhum zonkluyor.
Sayfa 90Kitabı okudu
Kırık
Dondum kaldım yine de, duygularım bulandı. Ne yapacağımı bilmiyordum, yolun kenarında bir beton tümseğe çöktüm. Gelip geçen arabaların püskürttüğü egzoz dumanlarını yuttum. İçim grileşti, yüreğim sıkıştı, dünyam daraldı. Sınırlandığımı hissettim. Eksilmiş, kirlenmiş, zehirlenmiştim.
Sayfa 50Kitabı okudu