Paul Griffiths 1947'de Galler, Bridgend'te doğdu. Oxford Üniversitesinde biyokimya öğrenimi gördü. 1973'te The New Grove'un yayın kuruluna katıldı. Aynı dönemde The Times ve The Financial Times gibi Londra gazetelerine müzik yazıları yazmaya başladı. 1982'de The Times'ın müzik eleştirmeni oldu. 1992'de The New Yorker'a geçti. Halen Oxford yakınlarında bir köyde yaşamakta ve New York'a gidip gelerek The New Yorker'daki müzik eleştirmenliği görevini sürdürmektedir. Evlidir ve iki oğlu vardır.
Griffiths'in müzikle ilgili birçok araştırması bulunmaktadır: A Concise History of Modern Music (Modernm Müziğin Kısa Bir Tarihi; 1978 ve 1994, beş dile çevrilmiştir). Modern Music and After (Modern Müzik ve Sonrası; 1995, Oxford University Press, Oxford ve George Braziller, New York), ayrıca Boulez, Cage, Messiaen, Ligeti, Maxwell Davies, Bartok, Stravinsky ve yaylılar dörtlüsü üzerine sekiz inceleme kitabı.
Griffiths'in kurgusal çalışmaları arasında iki roman yer alır: Myself and Marco Polo (Bendeniz ve Marco Polo; 1989'da yayınlanmış, 1990'da Commonwealth Writers Ödülünü kazanmıştır) ve The Lay of Sir Tristram (sİR tRİSTRAM'IN şARKISI; 1991). Griffiths opera metinleri de yazmıştır. The Jewel Box (Mücevher Kutusu; Mozart'ın besteleriyle) 1991'den beri, Marco Polo ise (Tan Dun'un besteleriyle) 1996'dan beri dünyanın çeşitli yerlerinde sahnelenmektedir. Griffiths halen Caruso ve Orpheus Britannicus adlı müzikal gösteri projeleri üzerinde çalışmaktadır.
Batı ile Komünist blok arasında, 1985'te Mihail Gorbaçov'un Sovyet önderliğine gelmesini izleyen yumuşamadan (detant) kaynaklanan karşıt iyimserlik, Bernstein'ın, 1989 Noel gününde, Berlin'in eski Komünist kesiminde önceki ay Berlin Duvarı'nın yıkılışını kutlamak üzere, Beethoven'in Dokuzuncu Senfoni'sini yönetmesiyle en yüksek noktasına ulaştı. Böyle olmasına karşılık, bu sırada Gorbaçov'un glasnost (açıklık) politikası nedeniyle, serbestçe dış ülkelere gidebilen Sovyet müziğinin doğası, bu mutluluğun sesini kıstı.