En Eski Süheyla Bayrav Sözleri ve Alıntıları
En Eski Süheyla Bayrav sözleri ve alıntılarını, en eski Süheyla Bayrav kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Filologların önem verdikleri bir başka konu da, belli bir parçanın intihal olup olmayışıdır. Ortaçağ’da intihal kavramı yoktu. Yazılı metne bir özerklik, kendi başına bir varolma hakkı tanınırdı. Onu, her isteyen istediği yere, kendi eserine yerleştirebilirdi. Yazılmış metin, adeta, toplumun malı olurdu. Yazar, başka metinlerden aynen ya da biraz değiştirerek aldığı kısımları kopya etmekte bir sakınca görmezdi.
Sayfa 142
"edebiyatın değişik görünümlerine karşın, önde gelen ve değişmeyen özelliği, bütün sanatlar gibi, hem düşündürmesi, hem de mutluluk vermesidir. anlattığı acı olsa da."
Sayfa 18
karanlık dönem
Şairlerin, yazarların sevilip sevilmemelerinde edebiyat dışı ölçüler, en başta da ahlak ve felsefe tutumları ağır basmıştır. Bu tür yargılar ilginç metinlerin kaybolmasını kolaylaştırmış, bu nedenle; antik edebiyatın ancak bir kısmı günümüze kadar gelebilmiştir.
Sayfa 19
Filoloji ile Merkür
Martianus Capella, her bilim kolunun konularını, ilkelerini örnek vererek açıklamakla yetinmemiş, bunları kümelere ayırıp, iki dereceli bir öğretim düzeni kurmuş ya da zamanında kurulmakta olan bir düzeni savunmuştur. Bu tarihten sonra okullarda uygulanan sisteme göre ilk öğretimde üç ders okutulurdu: gramer, retorik, diyalektik. Bu ilk kümeye trivium (üçlü kol) adı verilirdi. Fransızca'da trivial kelimesinin "bayağı" anlamına gelmesi trivium'un öğretimde ilk basamak olmasıyla açıklanır: İkinci kümeye quadrivium (dörtlü kol) denirdi. Bu kümede aritmetik, geometri, astronomi, müzik okutulurdu.
Retorik, fonksiyonel olduğu dönemlerde; üç alanda uygulanıyordu: savunmada (judiciaire), bir konunun tartışılmasında (deliberative), bir kişi ya da olayın övülmesinde (epidectique).
Tarihsel görüşe varmamış dönemlerde, bazı motiflerin her zaman ve her yerde sevildikleri, etkili oldukları sanılırdı. Gerçekten de, retorik derslerinde, insan duygusallığını ya da yargılarını harekete geçireceklerine inanılan bu motifler öğretilirdi: Beylik sözler (lieux communs), kuru tekrarlar diye, bugün küçümsediğimiz konular, fikirler.
Retorik dersi, sonunda, bu tür basma kalıp motiflerin (topos) sergilendiği bir dükkan haline gelmiştir. Kaldı ki, hakikata benzerliğin yer ve zamana göre değiştiği de meydandadır. Her toplumun, değişik devirlerde kendine özgü inanç ve görüşleri vardır. Sözgelimi, Le Cid'deki şeref anlayışı çağımızda geçersizdir. Oysa, XVII. yy.'da dinleyicilerin bir kısmı Chimene'i evlatlık vazifesini tam yapmamakla suçluyorlardı. Son zamanlarda, eleştiri, "hakikata benzerlik" ve her dönemin kendine özgü hakikata benzerlik anlayışı üzerinde ısrarla durmaktadır. Belli duygu ve görüşleri, her devrin özel motiflerle ifade ettiği göz önünde tutularak, bu motifler tam olarak toplanınca edebiyat tarihi yanında bir edebiyat sanatı (litteralite) tarihinin yazılabileceği söylenmektedir. Valery (hiçbir yazar adını anmadan), böyle bir edebiyat duygusallığı tarihinin oluşabileceğini ilk savununlardandı. Çağdaş eleştiri de bu yoldaki çalışmalara önem vermektedir.
Ortaçağ dönemine dönecek olursak, retorik öğretiminden yararlananların, üç alanda emek sarf edenlerden oluştuğunu görürüz: En başta, edebiyatla- uğraşanlar (şairler, yazarlar), kilisede vaaz veren papazlar, bir de dairelerde, mektup, ferman, belge, v.b. yazanlar. Resmi belgelerin nasıl düzenleneceğini kararlaştırmak, geleneklerin sarsıldığı çağlarda güçlük yaratan bir konu halini almıştı. Merovenj ve Karolenj hanedanları döneminden kalmış, belli özellikteki mektup, ferman ve belgelerin nasıl kaleme alınması gerektiğini, örnekler vererek öğreten "artes dictamini" ya da "artes dictaminis" denilen eserlerin bolluğu, kitabet işlerinde duyulan kararsızlıkları en iyi yansıtan kanıtlardır. "Artes dictaminis" yazdırmak sanatı diye çevrilebilir. Dictator, başlangıçta, mektup, evrak yazdıran, dikte eden kişiydi. Retorik, bu dönemde, en başta, mektup türünün malı olarak görülüyordu.
Sevilla'lı İsidoro, en tanınmış eseri Etymologiae'de (Etimoloji ya da Başlangıç) bir adın nereden geldiği bilinince, adlandırdığı şeyin özü daha kolay kavranır der. Bazı kelimelerin rastgele seçildiklerini, bu yüzden köken araştırmalarına elverişli olmadıklarını kabul etmekle beraber, köken incelemelerinde üç ilkenin geçerli olduğunu savunurdu. Bu ilkeler şunlardı:
a - bir şeyin nereden geldiği. Örnek: insana, Latincede homo denir, çünkü humus'tan (toprak) yapılmıştır.
b - bir şeyin nedeni. Örnek: rex (kral, reis) regere, re ete agereden (idare etmek, doğru hareket etmek) gelir.
c - bir şeyin karşıtı. Örnek: lucus (kutsal koruluk) loş bir yerdir, 'non lucendo'dan (aydınlık olmıyan) gelir.
Dildeki her sözün bir gerçeği adlandırdığına inanan Gerçekçilere, Guillaume d'Ockam (1270-1347) ve Adcılar, "gerçek olan eşyadır, kavramlar insanların yapıtıdır" diyorlardı.
bunu öğrendiğim iyi oldu :d (bir varmış, bir yokmuş)
Bu yöntemin dayandığı ilke, bir şeyin hem var, hem yok (A ve Â) olamayacağıdır. Örnek: ateş hem soğuk, hem sıcak olamaz(23).
(23) Gramer ile mantığın yakınlığını, bu son bilimin adı açıklar: logica, logos' dan (dil) gelir. Bu ilkeye aykırı bir söz, masalları açan formüldür: bir varmış, bir yokmuş.