Süheyla Bayrav Gönderileri
Süheyla Bayrav kitaplarını, Süheyla Bayrav sözleri ve alıntılarını, Süheyla Bayrav yazarlarını, Süheyla Bayrav yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Edebiyat
Eğitim Kitapları:
● 
Edebiyat Bilgi ve Kuramları | 
Edebiyat Bilgi ve Kuramları
● 📕 VIII-XIII. Yüzyıllar Türk Edebiyatı, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 XIV-XV. Yüzyıllar Türk Edebiyatı, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 XVI. Yüzyıl Türk Edebiyatı, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 XVII. Yüzyıl Türk Edebiyatı, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 XVIII. Yüzyıl Türk Edebiyatı, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 XIX. Yüzyıl Türk Edebiyatı, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 Yeni Türk Edebiyatına Giriş, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 
Cumhuriyet Dönemi Türk Edebiyatı
● 📕 Çağdaş Türk Edebiyatları I, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 Çağdaş Türk Edebiyatları II, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 Batı Edebiyatında Akımlar I, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 Batı Edebiyatında Akımlar II, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 Eleştiri Kuramları, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
● 📕 Eleştiri Tarihi, Kolektif, Anadolu Üniversitesi Yayınları
Ek Okuma:
● 
Yazı - İnsanlığın Belleği
● 
Filolojinin Oluşumu
● 
Edebiyatta Dil Kullanımları
● 
Okurken Ne Görürüz?
● 
Edebiyat Kitabı
● 
Kelimelerle Dünya Tarihi: İnsanlığı, Tarihi ve Medeniyetleri Şekillendiren Kaynaklar
● 
Gizemli Kütüphane: Bir Kitapseverin Edebiyat Tarihinin İlginçliklerine Yaptığı Yolculuk
"Sanat sanat içindir" diyenler yalnız biçimde yer alan, adeta içeriksiz bir güzelliğin varlığını savunurlardı. Sanat ürününün bir bildirisi olabileceğini yadsırlardı. Oysa, çağdaş eleştiride, bir edebiyat biliminin (poetika) kurulmasını isteyen akım, sanat eserinin toplum hayatındaki etkisini kabul etmekle kalmaz, eserin içeriğini, bildirisini, savunduğu düşünce ve duyguları araştırma konuları olarak görür. Ne var ki, kendine seçtiği çalışma alanı, metnin bütün cepheleri değil de, onu sanat ürünü yapan yanlarıdır. Yine Jakobson: "sanat görevinin iletme görevine üstünlüğü, iletmeyi (burada dolaysız anlam denotation) ortadan kaldırmaz. Ancak onu birçok anlama gelebilecek biçime sokar (ambigu)" diyor.
Edebiyat metnini edebiyat yapan yanların (litteralite) aranması demek olan "poetika" çalışmaları, bir yazarın üslubunu betimlemeye girişmeden önce söylevlerin sınıflandırılmasını ele almayı önerir. Poetika başlığı altında toplanan ve yapısal yöntemleri uygulayan araştırmalar, yazının biçimlerini, söylev çeşitlerini, söz perdelerini ( registres de la parole) inceleyerek edebiyat olgusunu daha bilimsel, daha doğru tanıtacaklarını umarlar.
Bilindiği gibi, edebiyatın kullandığı bütün biçimler, yazı kalıpları, söz sanatları edebiyat olmayan yazılarda ve sözlerde bulunur. Özellikle edebiyatın ve yalnız edebiyatın malı olan bir üsluptan söz edilemez. Böyle olduğuna göre, bir edebiyat biliminin gerçekleşmesi olanağı yok mudur?
Herhangi bir yazı, yazarının ereği ne olursa olsun, edebiyat ürünü niteliğini taşıyabilir.
Çağdaş eleştiride en büyük yeri iki yöntemin, tematik ile yapısalcılığın tuttuğunu söylemiştik. Paul Ricoeur, bu iki yöntemin ikisini de değerli bulmakla beraber uygulama alanlarının bir olmadığı düşüncesindedir. Bu yüzden bir iş ayırımı yapılmasını: bize yakın edebiyatın, yani duygularımızı, fikirlerimizi etkileyen eserlerin tematik, ya da "hermeneutique" yöntemle yorumlanmasını, ama, değişik nedenlerden dolayı yabancılık duyulan bazı konuların yapısal yöntemle taranmasını öngörür.
Yapısalcılık, önceden verilmiş yargılardan sıyrılarak, belli bir metinde birimlerin (belirti saydığı ve belli bir görevi yüklenmiş birimlerin) ne belirttiklerini, hangi anlamı taşıdıklarını araştırır. Sonra da, yazıda birimlerin oluşturduğu figürü ortaya koyar. Bu işlemleri yaparken tematik gibi metnin içindeki can damarlarını arayacak yerde kendi kurduğu daha doğrusu eserden çıkardığı bir şemaya metnin ne derece uyduğunu bulmağa çalışır. İşlemlerine, belli varsayımlar öne sürerek girişir. Sezgilere değil akıl yoluyla vardığı ölçülere, kafes biçiminde kurduğu şifre anahtarına değer verir. Metin üzerinde, tasarladığı kategorilerin deneylerini yapar. Elde ettiği figürleri yorumlar, onlara bir anlam verir.
Tematiğin ortak niteliğini metnin havasına girmek, içindekileri ortaya koymak, metni bir çeşit betimlemek (bir çeşit diyoruz, çünkü gerçek ve tam bir betimleme ancak metni okuma olabilir. Metnin içinde olan her şeyi belirten, ama bu işi öğelerin yerlerini değiştirerek yapan bir betimleme bile bir yorum olmaktan kurtulamaz), yazarın iç dünyasına sokularak, onunla özdeşleşmek çabasında bulabiliriz. Georges Poulet "iki bilincin (yazar-eleştirici) kaynaşması olmadan gerçek bir eleştiri düşünülemez" der. Tematik araştırmasına girişen kişi, hem metinle, hem yazarıyla bir anlaşmaya, bir kaynaşmaya varmağa çalışır.
Yazarın bu gizli dünyasına, eserlerinin birliğini yapan iç alemine girebilmek, onun özelliğini kavramak için en güvenilir yolu da şöyle tanımlar Proust: "Bir yazarın tek kitabını okumak, onunla bir defa rastlaşmağa benzer. Bir defa konuştuğumuz kimsenin değişik yanları olduğunu sezebiliriz. Ama, birbirlerine benzemeyen durumlarda tekrarlanan yanlar ancak ayırıcı ve özeldir".
Çağdaş eleştiri, yorumlarında, metnin içindeki yapı ve figürleri dile getirerek anlamını bulmağa çalışır.
Edebiyatın dille meydana geldiğini, gerecinin dil olduğunu unutamayız. İşte bu olgu üzerinde duran çağdaş eleştiri "kitap", "eser" gibi terimler yerine "metin", hatta "yazı" sözlerini kullanmayı daha yerinde ve doğru buluyor.
cevabı hayır olsa gerek
Okumada metin kadar okuyanın olgunluğu, ruhsal durumu; zevki etkilidir. Okuma, her zaman, bir metinle bir okuyucunun işbirliğidir, dolayısıyla bir yorumdur. Bu sözlerimiz, aslında daha bilinçli bir okuyucu olan eleştiricinin, o günkü ruhsal durumundan, izlenimcilikten, öznel yargılardan sıyrılarak iş göremiyeceği anlamına mı gelir?
Doubrovsky "eleştiri tarihi, metinlerin kaybolan anlamlarının tarihidir" der ve şöyle devam eder: değersiz metin, tek bir öze, büyük eser ise varoluşa, insanlar yaşadıkça sürekli oluşum gösterecek bir öze sahiptir. Daha başlangıçta esere verilmiş ve yayımlandığı günden beri içinde gömülü duran bir anlamı meydana çıkarmak söz konusu olamaz: eleştiri arkeolojinin bir kolu değildir. Eser, daha yapımı sırasında, değişik ve karşıt anlamları taşıdığı gibi - zaman geçtikçe - yeni görüş açıları, ona başka anlamlar da kazandırır.