Issız bir yerde , sessiz bir ortamda , sadece kuş cıvıltıları içindeymiş hissiyle okunan bir metin.
Sanki içinizde dile getiremediğiniz duyguları birisi seslendirir gibi.
Tam derdinizi anlatırken zaman zaman hikayeye, zaman zaman şiire, zaman zaman düzyazıya dönüşen bir anlatı.
Dünyanın her yerinde insan aynı diyorsun okudukça , kötülüklerin eskiye uzanan tarihi hep aynı, fesatlığın kökleri hep aynı...
Ama aynı zamanda güzel bir çiçeğin kokusunun insanı alıp götürüşü de aynı elbette.
Çürümüşlük kadar güzellikler de insana özgü.
Yazarın ifadesiyle :
Doğanın iyiliğini , insanın tabiatını hikaye etmeye kelam da yetmiyor kalem de...
Keyifli okumalar...
