Garson, masayla mutfak arasında koşuşup duruyordu. “Evet beyim, geliyor beyim, şimdi hazır beyim.” Turgut, masalardaki aşırılığı yeterli bulunca, birden garsonun hızını kesti: “Oldu artık. Şimdi bizi rahatsız etmek yok. Bu masayı unut, ben seni hatırlayıncaya kadar.” Gülerek Metin’e baktı: “Her şey tamam mı? Muhabbete geçelim mi?” Garson, Turgut’u
Abi her insan bir ayna sanki.Baksana biz sohbet edip kalplerine dokununca onlarda sohbet etti.İnşallah tüm aynalar temiz kalır da böylece dünyamızda pırıl pırıl olur
Alıntının doğruluğu beni çok yaraladi.
Türk Hava Yollari, Napoli ucaginin bekleme salonundayim. Önümde üç kız.
Otuz yaşlarındalar. Galiba Norveççe konuşuyorlar. Hafif abartili seyahat coskusunda, birbirleriyle ilgililer.
Ne güzel.
Yine de bana bakmalarını isterdim.
Korku toplumlarına özgü, ötekine duyarlı bir halet-i ruhiye içinde değiller.
Istanbul'da metroda, otobüste bir göz gezdirin. Hemen herkes birbirini süzmektedir. Birbirinden gözünü kaçırmakta.
Sürekli teyakkuz halindeyiz.
Birbirimize güvenemeyeceğimizin bilincindeyiz.
Bir olay cikarsa kim kimin tarafinda olacak, belli değil.
Sayfa 25 - Karakarga yay.Kitabı okudu
Bize yakışmaz bize rağmen savaşanlarin yalanlarını tekrarlamak.
Sayfa 23 - Karakarga yay.Kitabı okudu
Zaman yok.
Kontrol edemeyeceğim ya da düzeltemeyecegim şeyler için üzülmemeyi öğrendim.
Sayfa 23 - Karakarga yay.Kitabı okudu
Yurdum insani;
Kuşaklar boyu koşullandığı haksızlıkların sonucu, her kurala kendine yapilan haksizlik olarak bakma ustası.
Sayfa 22 - Karakarga yay.Kitabı okudu
Insan neden yoldayken anılarına daha çok dalar?
Sayfa 21 - Karakarga.Kitabı okudu
Neden conconlar?
Dünyanın ilk kahvehaneleri İstanbul'da kurulmuşken, kahve kültürü dünyaya buradan yayılmışken, birkaç Amerikalı müteşebbisin kurduğu Starbucks'a mahkumuz.
Sayfa 17 - Karakarga yay.Kitabı okudu
Ne kadar farklı görünsek, hepimiz aynıyız...
Kulübeye gittim. İçinde henüz genç bir adam vardı.
-Ne istersin? Dedi.
Ben ne istediğimi bilmiyordum. Yol arkadaşım cevap verdi.
-Hiçlik Zirvesi'ni ziyarete getirdim, lütfen rehberi olun! Dedi.
Genç adam bana memnuniyet nazarıyla baktı, elimden tuttu ve:
-Gel, dedi.
Bir ağacın gölgesinde oturduk. Bana dedi ki:
- Hiçlik Zirvesi'ne insan türünün binde, yüz binde biri çıkamaz. Zira ona çıkmak için insan kendine hâkim olmalı. Bir kalpte emel olursa yollarda kalır. Oraya canlı cenazeler çıkabilir. Sen kendinde öyle bir kuvvet hissedebiliyor musun? Bilakis aciz ve sabırsız bir adam olduğumu, yalnız iyi niyetim bulunduğunu söyledim.
-Heyhat! Insanların ekserisi böyledir. Hele bir teşebbüs edelim, belki başarınız, dedi.
Sayfa 34Kitabı okudu
"𝚉𝚎𝚟𝚔-𝚒 𝚍ü𝚗𝚢𝚊𝚢𝚊 𝚏𝚒𝚛𝚒𝚋 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚍ı𝚕𝚊𝚛 𝚎𝚑𝚕-𝚒 𝚔𝚎𝚖𝚊𝚕
𝙱𝚒𝚕𝚍𝚒𝚕𝚎𝚛 𝚑𝚊𝚜ı𝚕ı 𝚑𝚎𝚙 𝚣𝚒𝚕𝚕 𝚞 𝚑𝚞𝚟𝚎'𝚕-𝚕𝚞𝚋 𝚞 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚕
𝚉𝚎𝚟𝚔𝚎 𝚝𝚎ş𝚋𝚒𝚑𝚒 𝚌𝚒𝚑𝚊𝚗ı𝚗 𝚑𝚎𝚕𝚎 𝚛ü𝚢𝚊𝚢𝚊 𝚖𝚒𝚜𝚊𝚕
𝙳𝚊𝚖𝚎𝚗-𝚒 𝚊ş𝚔ı 𝚝𝚞𝚝𝚞𝚙 𝚋𝚞𝚕𝚍𝚞 𝚔𝚊𝚖𝚞 𝚔𝚞𝚛𝚋-𝚞 𝚟𝚒𝚜𝚊𝚕
Kulağım iyice zayıflamıştı. Sesi âdeta çok uzaktan gibi geliyordu. Yavaş yavaş duygularımdan, daha doğrusu dışa ait hislerimden soyutlanmaya başladım. Bir şey görmüyor, işitmiyordum. Bir müddet uykuya yakın bir halde kaldım. Bu hal çok sürmedi, dimağî (zihinsel) faaliyet başladı. Zahiren bir şey hissetmezken kendimi garip bir âlemde görmeye başladım. Hayalin derinliklerine dalmış idim, gözlerim kapalı olduğu halde görüyordum.... Görüyordum ki: İklimimize benzemeyen bir sahrada bulunuyordum. Sahra, görmediğim bir takım bitkiler ile kaplıydı. Sazlıklarımızı andıran uzun otlar arsında türlü türlü hayvanat geziniyordu. Bunların bazısı yırtıcı hayvanlar idi. Lakin ben onlardan korkmuyordum. Hiç çekinmeden yoluma devam ediyordum. Ara sıra bana söz söyleyen bir de yol arkadaşım vardı. Lakin cismini (kendisini) göremiyordum. Fakat bir şey sormak icap etse, soruyor ve cevabını alıyordum. Saatlerce yürüdük yoruldum. Görünmeyen yol arkadaşıma nerede bulunduğumuzu, gittiğimizi sordum.
-Hindistan'dayız. Hiçlik Zirvesi'ne gidiyoruz! Dedi.
Sayfa 33Kitabı okudu
Yol arkadaşım esneyerek üzgün olduğumu söyledi ve beni bir kola içmeye davet etti.
“Çok iyi gözlemlemişsin,” dedim teklifini geri çevirmek için.
“Şu an dünyada en çok hoşuma giden şey üzgün olmak.”
Sayfa 391 - PegasusKitabı okudu
Her gün bir kez bu kitabın başına geçtim. Her gün bir kez dışarı çıktım kırık bir bulutla yürüdüm, her gün bir insana bakıp, yüzümü yere eğdim. Her gün bir gazeteye boş gözlerle baktım. Her gün birileri konuştu, onları dinliyor gibi yaptım. Her gün bir kez "neredeyim" diye sordum kendime. Her gün bir kuzey kışı indi içime. Her gün
Ne güzel şey, dedi Ada."Hani insanların küçük şeylerle mutlu olabilmesi ne güzel ! Ama bence güzeli onu da mutlu eden küçük şeye hak ettiği değeri verip onu da mutlu edebilmek ."
Sayfa 40Kitabı okudu