Öncelikle lezzetli, yani insanı saran ve sürükleyen bir anlatımı var. Fakat kitabı okuduktan sonra düşündüm. Bazı insanlara hayat ağır geliyor galiba. Ölmek için nedir bu acele. Bir insanı bir bebeğe mızrak saplayıp ateşe atacak hale ne getirir? Ya da öz oğlunu öldürecek duruma? Dünya, üç günlük hayatlarımızda, hepimizi barındırıp besleyecek kadar büyük ve cömert değil mi? Gogol’u, kitapta anlattığı insanları kahraman olarak gösterdiği için kınıyorum. Eğer gerçekten böyle insanlar vardı ise; (ki mutlaka tarihte vardı) bu insanlar kahraman değil, düpedüz onun bunun çocuklarıymış. Kusuruma bakmayın ama tanımlayacak başka ifade bulamadım. Sonuçta, kitabı okumanızı kesinlikle isterim. Gerçekte katliama uğramış mazlumlar ile çok iyi empati kurmuş olacaksınız. Gogol’u insani açıdan kınıyorum. Sanat açısından ise hakkını teslim etmem gerekir.
