17 yaşındayım. Arkadaşımın hediyesiydi. Biraz geç tanıştım Momo ile. Bu kitabın şu an karşıma çıkması tesadüf değildi bence. Yani aslında geç değil tam zamanında geldi hayatıma belkide. Sınava hazırlanmak için çoğu şeyi bırakmaya çalıştım. Bazen ailemle oturup yemek yiyecek vaktim olamayabiliyordu. bu bile yetmedi hep bir huzursuzluk oldu. Daha fazla zamana ihtiyacım var, onu yapmamalıyım, bunu yapmamalıyım derken baya hızlı geçiyordu günlerim. Zamanın varlığını bile hissedemiyordum. Saatler dakikalara, dakikalar saniyelere dönmüştü benim için. Şu an düşününce bir daha bu anıma dönemeyeceğim. Zamanımı yeterince tasarruf moduna almışım bence. Bir Momoya uğramak iyi geldi sanırım. keşke herkesin bir Momosu olsa...
