En arka koltukta oturuyordum.Belediye otobüsü ayakta duranlarla birlikte çok kalabalıklaşmıştı. otobüsün ortasında ayakta duran insanlara baktım. Ön tarafı görmem pek zordu. Fakat Orta bölümde yaşlı teyzeye gözlerim takıldı. Ayaklarını kısa aralıklarla kaldırıyordu. Belli ki ayaklarında ağrı vardı .
Ayakta zor duruyordu. Oturanlara göz attım.kimse kalkmaya bile yeltenmiyordu.
Keşke orta kısımda olsaydım da teyzeye yer verebilseydim dedim kendime. Biraz ilerledikten sonra birkaç kişi daha binince teyze elindeki elma poşetiyle arkaya doğru zorlukla gelmeye başladı . Hemen yanındaki genç kıza seslendi poşetini indirirken .
Rahatsız ediyor mu sizi diye seslendi genç kıza. Hayır dedi genç kız.Ve elma poşetinin üstüne oturuyor yaşlı teyze. O an utanıyorum insanlıktan ve belkide insan olduğum için kendimden. Nerede o eskiler dedi yanımdaki amca . Modernleşen hayat insanın vicdanınıda modernleştirdi diye karşılık veriyorum amcaya..
Hani bir söz vardır eskiden musluklar , evler , elektrikler bozuktu ama insanlar vicdana, saygı ve sevgiye sahipti . Ne kadarda doğru söylenmiş bir söz.