İnsan çocukluğunu iyileştirmek istediğinde, o çocukluğuna savaş açtığını fark edemiyordu.
Mavimde acılar vardı, kahverengimde acımasızlık.
Ve artık benim acımasızlığımın zamanıydı.
Bütün korkularıma, vicdanıma ve vicdansızlığıma rağmen.
Hafifletse keşke şu yüreğimdeki ağırlığı sadece elimi tutarak. Gözlerimi kapattığım için kararsa yalnızca dünya ama hiç karanlığa bürünmese keşke... Tonlarca ağırlıktaki acılar vücudumu yere bastırırken ayağa kalkmayı başarabilsem keşke.