“Gülleri sarı severim, toprağı ıslak.
Türküleri yanık, şiirleri hoyrat!
Havayı nemsiz, çayı demsiz …
Bir seni olduğun gibi,
bir seni herşeye rağmen.
Bir seni, hala…”
Öngörülemez -
ve halbuki her şeyin kendini tekrar ettiği
bir evrendeki o azgınlaşmanın sonu hiç gelmeyecekmi yani?
Daha ne kadar zaman kendimize,
"bu yaşamdan tiksiniyorum," diyeceğiz?