Ama ne korkunç bir cezaydı bu!Yıldızlara olan sevgimle alay edilmiş,annem de akşamları bahçede kalmamı yasaklamıştı.Zorba yasaklar çocuklarda bulunan tutkuları büyüklerdekilerden daha fazla keskinleştirir;çocukların sadece yasaklanan şeyi akıllarına takmak gibi bir üstünlükleri vardır büyüklere karşı ;o şey karşı konmaz bir çekicilik kazanır onların gözünde,işte ben de bir sürü dayak yedim yıldızımın yüzünden.Kimseye derdimi anlatamadığımdan,acılarımı yıldızıma söylüyor,bir çocuğun ilk düşüncelerini kekelediği,ilk kelimelerini incelediği o güzelim iç şakıma içinde ona açılıyordum.
Bazen kayboluyor insan..Yolunu şaşırıyor ve kayboluyor..Lakin her defasında başka bir dünyayı keşfediyor.Başka hisler,başka haller ve bambaşka kimseler ve bizzat kendini tanıyor..Sanıyorum ki kaybolmak da kadere dahildir..💮
Öğrendik herşeyi zamanla..
İyiyi..En çok ta kötüyü..
İnsan hiç kötü olmayı öğrenmek ister mi?
Kalp kırmayı,kendini tamir etmeye çalışırken önüne çıkan herşeyi kırıp dökmek ister mi?
Zaman öyle bir güç ki..
Güçlendikçe keskinleştiren de bizi zaman değil mi?
Mutlu muyuz peki?
Kırıldığımız yerden güçlendik..
Kırarak,dökerek,acımayarak..
Ben bu zaman denen kavramı hiç sevemedim..