İçimizdeki yaralar her zaman dayakla, fiziksel şiddetle açılmaz. En çok, en yakınlarımız açar o yaraları, bazen bir şey söylemeyerek, bazen gözümüze bile bakmayarak, her hareketiyle bizim ne kadar değersiz, ne kadar önemsiz olduğunu bize bir şekilde hissettirerek...