İrfan baran
@Baranirfan
Müzik yaparken müziği özlüyorum işimi öyle çok seviyorum
Müzik Öğretmeni
MEB
6 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Senin mevkin benim gönlümdür
İrfan baran tekrar paylaştı.
Beni sevmediğini öğrendiğimde ağlamadım ama başkasını ne kadar güzel sevdiğini görünce cok agladim. Keşke zaman senin karşına ilk beni çıkarsaydı diye azarladım kaderimi,ama ne kadar erken gelsem senin için ben sadece arkadaştım.
İrfan baran tekrar paylaştı.
Bir dam altında yatıp bir sürü insanın yağmurda uyuduğunu düşünmek üzücüdür.
Okur Takip Önerileri
İrfan baran tekrar paylaştı.
İnsanlar beni nasıl görmek isterse istesin, ben neysem oyum. Ne yaparlarsa yapsınlar, onların gücüne, gizli düzenlerine karşın olduğum gibi olacağım ben.
Kim bir sofrada sadece kendi çay kaşığının sesi eşliğinde kahvaltı yapabilir ve kim aynı sofradan tok bir şekilde kalkabilirdi? İçim huzursuz, içim bambaşkaydı.
yalnızlık konusunda benimle aynı şeyleri düşünen bir yazar buldum :)
Karanlıklar üstünü örtmüyordu insanın ve üşüdüğünde bir çay demlemiyordu yalnızlık. “Yalnızlık güzel şeydir,” diyen şerefsiz neredeydi?
Dönmeyecek korkusuyla dilimden düşmeyen anne kelimesi öksüz kalacak ve ben boş odalarda biten kokusunun yasını tutacaktım.
“Üzgünüm”
Dünyada bir insanın kendini ifade edebilmesi için kaç dil vardı? Ya da Türkçede bir insanın kendini anlatabilmesi için kaç kelime bulunuyordu? Neden biri dışında yüreğime değen olmadı? “Üzgünüm,”
Kimi düşlesem manzarama bir yalnızlık omuz atıyor, içimdeki sıkıntılar bela arıyordu. Böyle gidiyordu her şey benden, ben de onlardan.
“Bir gün özlersin,” diye seslenen babamın sesine takılan çocukluğumu azarlıyor, yine o çocukluğumu tekmeleye tekmeleye yürüyordum.
Kolay olmuyordu insanın yüreğine bastırarak sevdiği insanın öldüğünü kabullenmesi.
Onu seyretmek, efil efil esen bir meltemde, denize bir sandalla açılmak gibiydi
Günaydın diyen annenize suratınızı asarak “Kahvaltı hazır mı?” demek de bir şiddettir ve ona hiç sarılmamak da bir terk etme şeklidir.
Yorgunluğum acıdandı. Biri sevse geçerdi elbet ama kimse sevsin de istemiyordum
Kalbimin yorgunluğu ben konuştukça ağırlaşan gözlerime başını yaslıyordu
Sadece nefes alan bir varlığa dönüşmüştüm. Bunun bir anlamı varsa bile yaşamak değildi