“İnsanları rahat bırak patron, gözlerini açma! Çünkü açarsan ne görürler? Ellerinin körünü! Onun için bırak, kapalı kalsınlar da, hayal göredursunlar!”
Fakat, anlaşılan içimde yaşıyor, göğsümün kafesi altında besleniyor; şimdi de bu ıssız deniz kıyısında, gün görmemiş, solgun ve kalbi kırılmış bir halde nasıl da içimden taşıyordu!
“Sanki gerçekten burada değilmişim gibi. Olan biten hiçbir şeyi tam olarak hissedemiyorum. Çevremden soyutlamış durumdayım. Sanki burada duran, tüm bunları yaşayan ben değilim.”