Mavi Yeşil
@BenDiyeBiriOlmak
Evet
Ben Bay Mavi;
En büyük tutkumdur, yeşilin güzelliğinde nefes almak.
Mavi gibi sonsuz, Yeşil kadar derin.
~~~ karanlıklar içinde kendini arayan bir yolcu~~
işletme
lisans
izmir
17 Mart
47 okur puanı
Ekim 2017 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Her şeyi anlıyorduk, en zoru da kendini anlamak.
Güneşin kavurucu sıcağında nasıl üşürdü insan.
Her yanım alev alev, içim buzdan kaleler.
Ne bir ses, ne de bir tını ister bazen insan. Ve müthiş bir sessizlik, nefesinin sesinden başka bir şey yok. Kendini dinlemek, farkındalık, yeniden nefes alabilmenin ön koşulu gibi. Kendini dinlemeli, kendin olmak için. Unuttuğumuz benliğimiz gözlerimiz kapalı sadece biz olmak. Küllerinden yeniden doğmalı insan.
Anlayamayacağınızı bile bile anlatmaya çalışmanın çaresizliğinde kalıyordu bazen insan….
Okur Takip Önerileri
Aslında yazmayacaktım. Ve yazmamaya kararda vermedim değildi. Fakat her şeyi değiştirdim hayatımda değer verdiğim her şeyi bir bir terkettim. Hani şu kayıttan yapılma gemiler gibi suya bırakılmış ve gittikçe ıslanan ve batan gemiler gibi her şeyi tek tek terkettim. Nedense hani o gözlerin var ya, bakışların, gülümserken yuvarlanan güneş gibi parlayan yanakların onları bırakamıyordu insan,
Peki ya bir gün iyileşecek miyiz?
Yoksa cebi delik bir köşe başında umutlarımız her adımda dökülmeye devam mı edecek?
Taaa kiii hayatımızın son nefesine varıncaya kadar.
Şiir yazmak için ilham gerekir miydi?
Yoksa hayat başlı başına bir ilham mıydı?
Ne yaşadık ne yaşıyoruz
Gözlerinde yaşadım gözlerinde yaşamak, başlı başına bir şiir olmaz mıydı
Mesela öyle apansız yanaşsam limana ve kendimi kandilinde bulmak istiyorum desem.
Bir ışık süzmesi olur muydun yolumda desem ne derdin acaba.
Belki de hiç bilemeyeceğim bir cevap….
Ya da…
Hangi şiir anlatabilir ki, sana dair olan güzellikleri. Hangi rüzgar verirdi senli haberleri. Bir fırtınaydı savruluşumuzun tek tanığı. Parçalandık parçalandık
Tası tarağı toplama zamanı geldi artık. Ne şimdinin güzelliği ne de dünün anıları. Yeni bir bohça biraz katık birazcıkta azıkla çıkmak lazım artık yola. Yol yormadan güneşin sıcaklığını hissetmek mümkün olmayacak gibi. Yeniden yorulmaya yelken açmak gerek. Yeni bir sayfada belki bulurum yeşilinde en güzelinin maviyi kucakladığı anları.
Her şeye anlam katılır da
Ya ayrılık
Ayrılığa nasıl bir anlam katılabilirdi ki
Ayrılık ölüm gibi bir şeydi
Ruhun sonbahar yaprağı gibi
Dalından yumuşakça süzülüp sonsuza gidişi
Şöyle sonsuzluk içinde veda gibi
Yaprağın toprağa karışması
Yani demem o ki
Beden artık toprağa karışmış durumda
İnsanlığın imtihanıydı; yorulmak, emek vermek, çaba göstermek. Bu imtihan neden bitmez ki, yine yeniden başa sarıyor, duraksızca
Bir yerlerde bir yer olmalı
Şöyle sorgusuz sualsiz başımızı yaslayacağım bir yürek
Ya da gideceğimiz bir kapı
Var mıydı
Öyle binbir çiçekli bahçesi olan biri
İnsan olmanın acı imtihanını mı yaşıyordu, bu aciz bedenlerimiz
İhtimaller dünyasında bir umut olsaydı, tereddütsüzce sonsuza kadar o umudun kölesi olurdum.