Şermin Yaşar’ın okuduğum ilk kitabı:) Ve doğrusunu söylemek gerekirse büyük bi hevesle okumadım ilk başta hatta zaman kaybı olur mu diye düşünüyordum.
Taa ki hikayelerdeki ben’i bulana kadar! Her hikayede kendinizden bir parça görüyorsunuz görmezseniz bile hikayedeki kişileri hissediyorsunuz durup bi düşünüyorsunuz. Empati! Her hikaye sonunda empati kuruyorsunuz buna mecbursunuz çünkü etkisinden hemen çıkamıyorsunuz, sizi düşündürüyor, sizi güldürüyor, sizi ağlatıyor…