Mutluluk buydu. Derin bir aidiyet hissi, sıfır hırs,derin nefesler ve şu an. Sessizlik ve ötesi. Koltukta oturan ve birbirine yaslı iki bedenin ufak hareketlerinin sesi. Kahvenin tadı, kokusu, gökyüzünün hâlâ var olan güçsüz aydınlığında görünen güçsüz dumanı. Bana göre mutluluk gözlerimizin önündeki her basit şeylerdi, hayatın ta kendisiydi.