“Hayatımda ilk defa yarına ümitle bakıyorum, içimden bir ses durmadan, “Bir gün her şey düzelecek” diyor. Evet, bir gün her şey düzelecek, buna inanıyorum artık. Bu dev çaresizlikler, bu kahırlı özlemeler bir gün yerlerini mutlu bir beraberliğe bırakacaklar. günün her saatinde senden uzakta olmanın acısını bir kurşun yarası gibi hissetmeyeceğim yüreğimde. Bir gün yalnız senin yanında, senin yakınında olmanın sevinci yetecek bana. O zaman hiç ayrılmayacağım senden. Uzun uzun seni seyredip binlerce, on binlerce defa seni yarattığı için Tanrı’ya şükredeceğim. Her sabah saçlarının arasından doğacak güneş. Gece, ay ışığının en güzeli gözlerinde parlayacak. Yılların yorgunluğunu ellerinin bir temasıyla unutacağım. Yaşanmış, yaşanacak zamanların en değerlisi seninle başlayacak ve sende sürecek. Ayrılıkların şimdi içimde bir yangın gibi. Alevleri her dakika biraz daha büyüyor, biraz daha genişliyor. Tutuşmayan yerim kalmadı. Baştan başa bir kor yığını halindeyim. Bir günün yirmi dört saatinde seni özlemek, seni beklemek böylesine yanmaktan başka neye benzeyebilirdi?”
Bir şarkıya takılır, bütün gece büyülenmiş gibi dinleriz. Ama sonra bir gece şarkılar da biter. Şarkılarla birlikte bizi o vakte kadar büyüleyen diğer şeyler de biter. Söylenmiş ve söylenmemiş her şey biter. Bütün bunlardan geriye ise biten her şeyin çınladığı bir sessizlik kalır. Ama sonra o çınlama da biter. Ve insan orada kendi tükenişini görür. Ölmekten daha beter bir şeydir bu.”
Okur Takip Önerileri
İnsan tamamlanmamış bir cümledir. Hevesleri, beklentileri, erteledikleri, kursağında kalmış kelimeleri, kaçırılmış bakışları, gizledikleri, bitirilmemiş mektupları, susuşları ve istemsiz veda edişleriyle tamamlanmamış bir cümledir insan..."
Nasıl ki bir kâğıda "şeker" yazdığımızda o kâğıt tatlanmıyorsa, sözcüklerle seküler dünyalar yaratma (words that create words) iddiasındaki anayasalarda demokrasiye ve ifade özgürlüğüne ilişkin hoş sözlerin yazılı olması da o anayasaların geçerli olduğu ülkelerdeki yaşamı tatlı kılmaz. Fakat yazılanlar bizim hikâyemizdir ve o diyarda neyin arzulandığına, hangi parametrelerle düşündüğümüze veya düşünmemiz gerektiğine ilişkin imleçlerdir.
Türkiye’de Düşüncenin Tutsaklığı 1
'Gönlü geniş insanları seviyorum. Vefakar insanları, kusur kapatanları, kendi gibi davrananları; başkası olmayanları seviyorum.'
Haruki Murakami
Oysa her gitme hayali olduğun yere daha çok çakılmaktı biliyordum. Olsundu; ilk kelimeden son kelimeye kadar uzaklaşabilirdim kara iklimden…Hatta paragraf aralarında mola verebilirdim bir limanda; martılara selam verir, denizin rüzgarına taratabilirdim saçlarımı…Bir balıkçı kasabasında özgür bir dünyanın lideri yapabilirdim kendimi, ütüsüz tişörtlerime parmak boyaları ile saçma figürler çizebilir, akşam yatma saati umurumda olamayabilirdi. Ölen şehirler için her doğan gün ile ağıtlar besteler miydim bilmiyorum. Hani demiş ya: Gülten Akın; “Ah, kimselerin vakti yok Durup ince şeyleri anlamaya” Evet; cümlenin bütün yükü o iki harfli “ah” kelimesinde…Kimsenin vakti kalmamış güzeli hayal etmeye…Ben bugün bir kahve içimlik vakitte gittim denizin olduğu kıyılara,bindim rengi kesinlikle mavi olan bir yelkenliye…Ağzımda bilinmedik bir türkü, ayaklarımda kumlarla dans kıvraklığı, ellerimde bir kız çocuğunun saçlarını örerken ki heyecanlı telaş.
Haydi ruhum kalk git şimdi.
Sonay Karasu