Ölüm çok güzel bir şey olmalı.Başının üstünde çimenler salınırken yumuşacık kahverengi toprakta yatmak ve sessizliğe kulak vermek. Ne dün,ne yarın.Zamanı unutmak,hayatı silmek,huzura kavuşmak.
Niçin hep acı şeyler yazayım?Dostlar,yufka yürekli dostlar bundan hoşlanmıyorlar."hep kötü,sakat şeyleri mı göreceksin?" diyorlar."hep açlardan,çıplaklardan,dertlilerden mi bahsedeceksin?Geceleri gazete satıp izmarit toplayan serseri çocuklardan;bir karış toprak,bir bakraç su için birbirlerini öldürenlerden ;cezaevlerinde ruhları kemirile kemirile eriyip gidenlerden;doktor bulamayanlardan;hakkını alamayanlardan başka yazacak şeyler ,iyi güzel şeyler kalmadı mı? Niçin yazılarındaki bütün insanların benzi soluk,yüreği kederli? Bu memlekette yüzü gülen , bahtiyar insan yok mu?"
"monptit,hayat budur işte.Hep giden birileri olur.Ne yürek unutur ne özlemler ölür.Bunlar sevgimizde yaşamaya devam eder.Ama birileri,zamanı geldiğinde gitmek zorundadır."