Bazı yazarlar ne tam şiir yazarlar ne de devrik cümleden vazgeçebilirler. Ben böylesini okumayı çok severim. Çünkü onlar içlerinde düz yazıyı 'devir'miş fakat ortalığa saçılan yığını 'şiir' diye toplamaya çalışmamış kimselerdir. Romanın, anlatının jenga kalesine bir tekme savururlar. Sonra da ortalıkta kalır öylece tahta parçaları. Ta ki anneleri azarlayana kadar...
"Hala ilk günkü kadar yakınım sıcak mürekkebe. Aşk senin kadehinde bakışımı delip geçerken anladım........... camdan bulutların altında yattığımızı...., yağmur yağarsa ölebileceğimizi...."
Kitap birçok farklı versiyonu bulunan kahin Prometheus'la zalim Zeus'un çatışmasını anlatır bize. Prometheus Tanrılardan çalarak ateşi insanlara verir, her türlü bilim ve sanatı öğretir onlara. Zeus buna karşı cezalandırır ölümsüz Prometheus'u. Zincirleyerek ellerinden ve ayaklarından her gün yedirir karaciğerini bir kargaya. Prometheus bu bitmez cezayı insanlık için almıştır. Tanrılar şöyle der ona: Gelsin de kurtarsın bakalım seni insanlar, senin için ne yapacaklar?
Bir çocuk psikiyatristinin, çocuk nasıl büyütülmeli üzerine yazdığı anılar diyebiliriz. Genel olarak kitabın bir edebi dili veya iyi bir anlatımı yok fakar yazar da zannediyorum ki bunu amaçlayarak yazmamış. Birbirinden farklı ortamlarda bambaşka zorluklarla büyümüş çocukların zihinlerinin bu durumlardan nasıl ve ne şekilde etkilendiğini birçok hikayeyle aktarmaya çalışmış. Bazı kısımları yer yer abartılmış buldum. Umarım doktor yalan söylüyordur da bu çocukların başına böyle şeyler gelmemiştir. :( Bazı kısımlarda ise kötülük kavramının sorgulanması gerektiğini düşünmekteyim. Sonuç olarak bu kitabı okumuş olan biri 2 kızı defalarca bıçaklayarak öldürmüş, cesetlerini tekmelemiş ve onlara tecavüz etmiş biriyle sırf 16 yaşına kadar ailesinden hiç sevgi görmemiş bir çocuk diye empati kurmamalı. Bu tarz zamanlarda toplum ve genel normlar için tehlike çanları çalıyor bence!
Bu upuzun hikaye kendi gençliğinin zevklerine varamadığından evlendikten sonra aradığı tüm heyecanları aldatmalarda bulan, kendine yetemeyip yalan denizi içerisinde kaybolmuş ve en sonunda da kendi sonunu kendi kalemiyle yazmış bir Eyşan hikayesidir. Bu tarz romanlarda 'aldatma'nın romantize edildiğini çok görmüşüzdür fakat bu kitapta yazar yalandan kaçamak aşk hikayeleriyle Madam Bovary ile bir bağ kurmamızı sağmalaya çalışıyorsa çok boşuna çabalamış demektir. Ana karakterimize zaman zaman "salak" yaftası yakıştırdığım, zaman zaman da yapmacık şovlar yaptığını düşündüğüm çok olmuştur. Belki de Flaubert'in istediği budur, bilemeyiz. Elbette aşklarına karşılık alamayan, gençliğini yaşayamayan bir kadına üzülüyoruz fakat aldatmak kılıfı ne olursa olsun aldatmaktır. Hele de son bölümlerde işin içine giren para mevzusu Madam Bovary'nin ne kadar yalandan sevdiğinin bir kanıtıdır. Olan cânım kocasına oldu. :(
Madam BovaryGustave Flaubert · Can Yayınları · 198333bin okunma
Ölümü derinden hissetmenin ve başına ne zaman geleceğini bilemediğin korkunç bir felaketin gerilimini yaşamanın bir de feci ağrılarla birleşmesi ne denli zor olsa gerek. "İvan İlyiç ölmüş!" Böyle açıyoruz kitabı. Sonra 80 sayfa nasıl öldüğünü konuşuyoruz. Gerilimler, öfkeler, korkular gittikçe tırmanıyor fakat o merakla beklediğimiz sahne bir anda oluveriyor. İvan İlyiç boylu boyunca uzanıyor ve ölüyor. Bütün hayatını doğru yaşayıp yaşamadığını ve kimsenin onu anlayamadığını karnına ağrılar girince düşünüyor. Muhtemelen bunları şimdiden düşünenlerin ne büyük ağrıları vardır!
İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202245bin okunma
