“Ben yalnız Fahri’yi severim, o da beni sever. Severim. Niçin? Bunun niçini yok. O da beni sever, onun sevgisinin de niçini yoktur. İşte sevgi bu. Kalanı yalan. Kalanını biz uydururuz.”
İnsan kendi kendinden saklanır belki, ama aynalardan nasıl saklanır?
Sayfa 200
Matematik hayatı ne kadar yansıtırsa, roman da o kadar yansıtırmış. Yani roman, yaşamdan çok matematiğe yakınmış. Çünkü yaşam gelişigüzelmiş, romansa keyfî ama kurallı keyfî. Ne demekse? Kuralları o koyuyor, keyif de onun keyfi. İşte, kendimi bu kurallara ve bu keyfe alet etmek istemiyormuşum gibi geliyor kimi kez.
Okur Takip Önerileri
Oysa, romancının da dediği gibi, yaşam öylesine gelişigüzel ki...İnsanın söveceği geliyor düşündükçe.
Mutluluk her şeyi dayanılır kılıyor, çünkü her şeyi güzelleştiriyor. En çok da beni...
Çok umutsuz bir umut mu bu?
İnsan, sevdiği, sevildiği ölçüde güzel görürmüş kendini.
...söz bir kere ağzımdan çıktıktan sonra, artık olacakların önüne geçebilir miyim?
Söylemek olmasaydı yaşamak da olmazdı, ölmek de, sevmek de olmazdı...öldürmek de.
Gerçekliği belirleyen sözcükler mi? Sözcükler olmasaydı biz de olmaz mıydık? Ağzımızdan çıkan ya da kulağımıza ulaşan bir sözcük mü var olmamızı sağlayan? Eylemi mümkün kılan?
Doğmak, başkalarının yanlışlarının ya da yanlış kararlarının sonucu zorunlu oluyor. Son anda ne kadar dirensek de, bir forseps ya da vakumun esiri, eseri(?) olarak geliyoruz dünyaya. Ölmek başlı başına bir başarı ala, orada da başkalarının kararı ya da karamsarlığıyız. Ölmekle öldürmenin aynı anlama geldiği noktaya vardığımızda ise, yok olmayı göze almak gerekiyor ki...bu en zoru.
Sayfa 11
Bir cinayet olayı ne zaman başlar?
Öldürme düşüncesi aklınıza düştüğünde mi?
Öldürme düşüncesini hemen reddeceğinize ya da kısa bir süre sonra unutacağınıza, yavaş yavaş geliştirmeye koyulduğunuzda mı?
Öldürme düşüncesi, öldürme kararına dönüştüğünde mi?
Öldürme kararı uygulandığında mı?
Sayfa 9