9 yaşındayken ne kadar büyüdüğümü düşünürdüm. Artık çok olgun çok düzgün davranmam gerektiğini çünkü koskoca 9 yaşına girdiğimi düşünürdüm. 13 yaşındayken asıl şimdi büyüdüğümü; 9 yaşındaki halimle düşündüklerime gülmüştüm. 9 yaş neymiş asıl şimdi büyüdüm demiştim… bu böyle devam etti… 27 yaşındayken anne oldum. Hayatın çok büyük zorluklarıyla karşılaştım. Ne kadar büyümüştüm. 20 li yaşlarımın başlarında bile hala küçükmüşüm.. ama artık asıl şimdi büyüdüm sanırım daha ötesi yok dedim. Az önce geçmişteki bu düşüncelerim aklıma geldi.. tebessüm ettim kendimce.. şu an 35 yaşındayım ve 27 yaşındaki o Hürrem’e buradan baktığımda ne kadar masum ne kadar küçükmüş diyorum… demek ki aslında hep küçüğüz.. tecrübe ettikçe hayat yaşadıkça olgunlaşma hep devam edecek.. o yüzden artık asıl şimdi büyüdüm demeyeceğim.. Allah ömür verdikçe artık eminim ki bugün de küçüğüm ilerden baktığım zaman…
Bazen kafamda çalan şarkının sesi o kadar yüksek oluyor ki başım şişiyor, kapatmaya çalışıyorum beynim izin vermiyor. Çünkü kapanırsa düşüncelerimde boğulacağım….
kendime yaptığım şey çoğu zaman; örgü örerken ipi gerekli boşlukta bırakmadığında bi sonraki ilmekte sıkışarak ve gittikçe her ilmekte sıkışa sıkışa en son ilmeğe şişi geçiremeyecek hale getirmek gibidir. ipi gerekli payı bırakmayınca hayatta da yaşadığım şey bu oluyor… en sonunda kendimi öyle sıkışmış halde buluyorum ki işte ipin koptuğu anlar bu zamanlarda oluyor…. 💔