" Çürümek acı vermez, ölü olan çürür." bence Suzan Defter'i en güzel anlatan cümle! Biri kadın biri erkek iki kahramanın çürütmekte olan hayatlarını görüyoruz bu kitapta.
Hayatın acılarını erken yaşta yaşayıp sığınacak limanı abisi ve onun aşkı Suzan olan Derya.
Hayatındaki kadınlar tarafından kenara itilmiş, "annenin kaderi kızına" tabirini "babanın kaderi oğluna" şeklinde yaşayan Bay E.
Farklı bir okuyuş tarzı sunmuş Ayfer Tunç bu kitabında. Yan yana sayfalara denk gelecek şekilde yazılmış, iki kahramanın günlüklerinden oluşuyor. Olayları kendi açılarından değerlendirip yazıyorlar. Yazdıkları her zaman birbirlerininkiyle örtüşmüyor, farklılıklar oluyor - mesela manolya ağacı mevzusu gibi- ama her ikisi de çürüdüklerini iliklerimize kadar hissettiriyor. Ben kitabı Bay E. Ve Derya'nın aynı gün için yazdıklarını sırayla olacak şekilde okudum. Yani önce Bay E.'nin gözünden sonra Derya'nın gözünden. Aynı günü ikisinin gözünden arka arkaya okuyunca farklılıkları daha net gördüm.
Okurken keyif aldım ama kendi hayatımı da sorguladım acaba benim de böyle çürüyen bir tarafım var mı diye?
Okumanızı tavsiye ederim.
