“Monptit, hayat budur işte. Hep giden birileri olur. Ne yürek unutur ne özlemler ölür. Bunlar sevgimizde yaşamaya devam eder. Ama birileri, zamanı geldiğinde gitmek zorundadır.”
"Dışarıda değil mutluluk.
Belki kendi içimde bir yerde, belki hayata bakış açımda. Ya da gösterdiğim hoşgörüde.
Belki de küçük kalbimin içinde sakladığım sonsuz sevgide. Kısacası mutluluk içimde seninle bir yerde.♥️"
Her sayfasında kendimi okudum diyebilirim..
Aşkın çile, ateş ve acıdan beslendiğini, yanıp pişerek , sabrederek maşukun vazifesini yerine getirdiğini ve bazen sadece giderek vuslata
eriştiğimizi anlatan harika bir kitaptı.
“Günlerinizin çoğunu acı çekerek geçirmek, bir yıl içinde yalnızca çok az bir süre sağlıklı olmak, insanın hayatının ağrı ve acılarla tükenmesi, çaresizlik içinde olmak, yaşamanın anlamı konusunda karamsarlığa kapılmaya yok açabilir.”