Bütün insanlar tükenmek bilmeyen bir canlılık içinde, hiç ölmeyeceklermiş gibi: ama gerçek ölümsüzlükten yana değil bu canlılıkları, yaşadıkları saatin derinliklerine inen bir canlılık belki de bu.
Senin ateşinle yaşıyordum, yerden kesilmişti ayaklarım, uçuyordum; işte bu korkutuyordu beni, nedenini bilmeden korkuyordum, ne kadar havalandığımı bilmediğim için korkuyordum belki. İyi değildi bu durumum, ne benim için, ne de senin için iyi idi.
"En çok seni seviyorum" diyorum, ama gerçek sevgi bu değil belki. "Sen bir bıçaksın, ben de durmadan içimi deşiyorum o bıçakla"dersem, gerçek sevgiyi anlatmış olurum belki.
Okur Takip Önerileri
Kişi kendi yetersizliğini ister istemez çekmek zorundadır, bu zorunluğu hep duyar, ama iki kişinin yetersizliğine boyun eğmek zorunda değildir!
Biliyorum, birine böylesine güvenmek, bayağının aşağısı bir şey, onun için durmadan korku çörekleniyor ya içime? Ama bu korku seni yitiriririm korkusu değil! Birine güvenmeye nasıl yeltenir insan, işte bu korkutuyor beni...
Beni sana getirecek bir yol bulmuştum ,karanlıktan aydınlığa kavuşacaktım. Bu yolu umutla, sevinçle kazanmış, kendimden de bir şeyler katmıştım.
"En iyisi bir üçüncü yol bulup kaçmak, bu yol ne sana götürsün beni, ne ona; yanlızlığa götürsün beni."
Unutamayacağım bir doğa olayıydı yüzün: Bulutlardan değil, kendiliğinden gölgelenen bir güneştin sanki.
Uykusuzluğa karşı koymak budalalık... Yeryüzünde en suçsuz nesne uyku, oysa en suçlu varlık insan...
...eninde sonunda herhangi bir zaman herhangi bir şey, boşluktan ve hiçlikten çıkmış olmalı...
"... Gençliğim allahsız bir çölde akıp giden başıboş bir ırmaktı..."
