Fiziksel acının duygusal bir yanı olmayabilir, dizini sehpaya çarptığındaki gibi.. Ama duygusal acı, kendini unutturmamak istercesine, fiziksel olarak da yer bulur içimizde... . (Ayşe Bilge Selçuk- İnsan Her Koşulda)
Acı, düşüp hep aynı yerini kanattığımız dizlerimizdeki yara izlerinden, parmağımızdaki kesikten ötedir. Acı, dizini, parmağını şefkatle öpecek kimse olmamasıdır. (Ayşe Bilge Selçuk- İnsan Her Koşulda)
İnsan sevdiklerine bağımlı değil ama bağlı, onlardan uzak değil, onlarla bağlantılı ama Özgür olmalı (insan her koşulda- Ayşe Bilge Selçuk)
Okur Takip Önerileri
İnsan gelişmiş zihinde becerilerini, onu farklı yapan özelliklerini törpüleyip topluluğa benzemek için değil, topluluk içinde kendi özünü koruyarak var olmak için kullanmalı... (insan her koşulda- Ayşe Bilge Selçuk)
... yine zam yapmışlardı. Durmadan zam yapıyorlardı, son iki yıldır! Gerçekten iyi huyluydu Ramanis Cumhuriyeti’nin halkı, kimsenin çıtı çıkmıyordu gelen zamlar karşısında. Bizim maaşlara da bir zam gelir miydi acaba? ( Tutsak Güneş- Ayşe Kulin)
...sence hangi lider halkının koyun sürüsü gibi olmasını ister? diye sordum, bana yanıt vermekte zorlanacağını umarak. “Suça bulaşmış olanlar. Halkını sömürmüş, halkın sırtından rant edinmiş olanlar. İşte onlar, haliyle halk hiç uyanmasın, sorgulamasın ister... Ve bunu mümkün kılmak için elinden geleni yapar. (Tutsak Güneş- Ayşe Kulin)
Ne güzel bir histir, bir zamanların acısını şimdi sıradan bir anı gibi anlatabilmek... (Hayat bir gün bitecek- Hilal Aydın Özcan)
İnsan hata yapar. Kimi zaman bile bile üstelik. Ama bir tek şey temizler hatayı; İnsanın yaptığından utanışı... (Hayat bir gün Bitecek- Hilal Aydın Özcan)
Hiç kolay değildi yaşamak ve tüm yaşadıklarına doğru düzgün anlam verememek. Hep kursakta kalan bir sevinç, yutkunsan kendine zarar, kussan bir başkasına... (Hayat bir gün bitecek- Hilal Aydın Özcan)
Başkasının çektiği acı, bizim acımızı dindirmiyor. Başkasının ocağına düşen ateş, bizim yangınımıza su olmuyor... (Hayat Bir Gün Bitecek-Hilal Aydın Özcan)
Dostların ihaneti kadar hiçbir şey acı değildir. Ve nedense hep de böyle olur ve biz, bize en son ihanet edeceğini sandığımız kişinin ihanetine uğrarız ansızın. Artık bir parça Sezar olmuşuzdur. Bir yıldızlar kalır geriye, onlar da gözyaşlarının sıcaklığını duyamayacağımız kadar uzaktadırlar. Oturup hem kendimiz hem yıldızlar için ağlarız, gözyaşlarımız tükenir. Dostların ihaneti kadar hiçbir şey acı değildir çünkü. “Zehir de olsan insanların ihaneti kadar acı değilsin...” (Cümle kapısı-Nazan Bekiroğlu)
İhaneti yaşayanlar, büyük aşkları yaşayanlar kadar ünlü ve daima çift isimle anılırlar... (Cümle kapısı-Nazan Bekiroğlu)
Kelimelerin hastalıkları varsa eğer, “ihanet” mutlaka cüzamlı olmakla suçlanmıştır. Oysa, soluğumuz kadar yakındır da biz onu bambaşka yerlerde ve kendimizden çok uzakta bilmeyi yeğleriz. Halbuki ihanet hayatımızın ta kendisidir... (Cümle kapısı-Nazan Bekiroğlu)
Kalplerin dili olsaydı, dilin ihanetine uğramadan birbirlerine daha çok şey anlatabilirlerdi. (Cümle kapısı-Nazan Bekiroğlu)
Önce anılarımız ihanet eder bize, teker teker bırakıp giderler. Her ihanet bir terk ediştir çünkü. Üstelik kendisi olarak kalacağını ne kadar vaad ederse etsin ne dönen ayrı kalır, ne bekleyen. Öyleyse her gidiş bir ihanettir, her ihanet bir gidiş... (Cümle kapısı-Nazan Bekiroğlu)