Girift
@Gi_rift
Sosyoloji lisans
23 okur puanı
Şubat 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Girift tekrar paylaştı.
Sadece biraz gülmek istiyorum. İçten, göz yaşartan kahkahalarla. Karnımı tutayım, biraz nefesim kesilsin. Sakinleşmeye çalışayım. Sonra güldüğümüz şeyin ne kadar saçma olduğuna gülümseyeyim. Mesela. Olmaz mı.
Saçmanın bilincine varıp buna uygun olarak yaşamaya çalışan bir insan, bilincin, dünyada korunması gereken en zor şey olduğunu her zaman farkeder. Koşullar neredeyse her zaman, buna engel olur. Söz konusu olan, dağılmanın kural olduğu bir dünyada bilinçli yaşamaktır. Böylece insan, Tanrı olmadan bile, gerçek sorunun, ruhsal bütünlük sorunu ve iç huzur olduğunun ayrımına varır. İç huzurun, dünya ile uzlaşacak zorlu bir disiplin olmaksızın gerçekleşmeyeceğinin de farkına varır. Sorun buradadır. İç huzuru dünya ile tam olarak uzlaştırmak gerekir. Söz konusu olan, bir yaşama kuralı gerçekleştirmektir. Buna engel olan, geçmiş yaşamdır önceden olmuş olandır.
Okur Takip Önerileri
Yaşam, karanlığın akıntısına kapılıp yok oluyor gibiydi.
İnsanlara ihtiyacı vardı, birkaç saat olsun kendinden ve korkunun o öldürücü yalnızlığından uzaklaşıp dinlenmeye ihtiyacı vardı.
Korku, cezadan daha acımasızdır çünkü ceza az da olsa çok da olsa belirli bir şeydir ve her zaman bilinmezlikten, o korkunç sonsuz gerilimden iyidir.
İçinde hala acıyan bir yer vardı ama iyi şeyler vaat eden bir acıydı bu, tamamen kapanmadan önce kabuk tutarken yanan yaralar gibi sıcak ama yumuşacık bir acı.
İyi hissetmiyorum. Başımın ağrısı geçmiyor. Annemin hayaleti buralarda bir yerde, benimle kavga etmek istiyor. Anne diyorum, iyi hissetmiyorum. Beni duymuyor.
Vahşetten insancıllığa giden hiçbir evrensel tarih yoktur ama sapandan megaton bombaya giden bir tarih vardır.
Üstüme attığım ince pikeye sarılarak cama çıkıp ağır ağır bir şeyler içeceğim. Sokaktan geleni geçeni izleyecek, bazıları için çok yorgun görünüyor diye düşünürken bazıları için ne kadar da hayat dolu duruyor diyeceğim. Böyle böyle, ne kadar zaman geçtiğini bilmeden bilmediğim ruhlar arasında gezecek, bazen birileriyle göz göze geleceğim. Sokak lambası odayı aydınlatırken kedim bir köşede beni izleyecek. Şimdi bir tek o ve ben var. Günün sonunda, koca yatağın bir ucunda o, diğer ucunda ben, kıvrılıp uyumuş olacağız. Bazı günlerde, böyle günlerde, kendimi bir kedi için bile yetersiz hissedeceğim. Çocukken böyle hissetmezdim. Komik. Dert değil. Geçtiğim onca yoldan sonra. Hiç dert değil. Çünkü öyle hissetsem de öyle bilmeyeceğim. Hissettiklerim ve bildiklerim uyuşmaz benim. O yüzden bütün bu zırvalıkları önemsemeyecek, her şeyi buraya yazıp bırakacak ve günü bitireceğim.
+Yolumu göremiyorum.
-Peki bir sonraki adımını görebiliyor musun?
+Evet.
-Güzel, o halde yürümeye devam et.