Zor bir kitap, çünkü insanı çocukluğuna ve çocukluğunda hissettiği acıları deşmeye götürüyor. Ve fark ettim ki hatırlayamıyorum bile çoğunu. Siliyoruz, silmek istiyoruz. Kitap Dostoyevski, Kafka, Çehov, Nietzsche, Virgina Woolf, Rimbaud, Proust gibi usta yazarların da bu inkâra ne kadar sarıldığını, anne ve babalarını suçlamaktan nasıl imtina ederek kendilerini hasta ettiklerini anlatarak başlıyor. Oysaki kendilerini sağaltmak için edebiyatı seçmişlerdi. Din, ahlak ve hatta psikanaliz anne ve babayı kutsallaştırırken kendi suçluluk ve zorunlu minnet duygularımız arasında sıkışıp kalıyoruz diyor yazar. Bir sürü farkındalık... Farkındalık bazen rahatlatıcı bazen de kabullenmesi zor. Sadece zihinle değil, duyguları da çözmeye çalışarak okuyunca zor oluyor bu nedenle okuması. Bana ağır geldiği yerlerde biraz ara verdim. Ama derim ki o yüzleşme gücünü topladığınızda, kutsalı sorgulamaya niyetlendiğinizde mutlaka okuyun, okutun. Çünkü gerçek, avuntulardan katbekat değerli...
