İki şey var, ölümle unutulur
Anamızın yüzüyle, şehrimizin yüzü.
Nâzım Hikmet,
Baharın cemreden sonraki müjdecisi badem ağaçları Çankırı'nın dört bir tarafında dalları "çağla"yüklü bizleri beklerdi… Karnımız ağrıyıncaya kadar yer, “deşilinceye kadar yiyecek kadar derdiniz ne, ağaç kaçıyor mu ertesi günde yerdiniz!” diye bir ton azar işitirdik…
Çankırı'nın avlulu evlerinin bahçesinde asma, dut, erik, kayısı, kiraz, bir ya da bir kaç meyve ağacı bulunurdu mutlaka… İlk yaz meyvesi olan dut, çoğunluktaydı.
Başımızı göğe kaldırdığımızda gökyüzü masmaviydi, pırıl pırıldı…Şimdiyse Çankırı'nın üzerine kâbus gibi çöken çirkin dikine binalar yüzünden gökyüzünün yerinde sanki demir bir tavan asılı…
Her ailenin albümünde Çankırı'nın birbirinden güzel bahçelerinde yapılan piknik hatırası siyah beyaz kareler mazide kaldı artık....
Metin Yılmaz
Dünya şehri denilen yerlerde dereler ve nehirler binlerce yıl sessizce akar. Biz modernleşeceğiz diye kurutur üstüne çirkin binalar dikeriz.
Okur Takip Önerileri
Kırk – elli yıl gibi insanlık tarihinde zerre miskal yer tutmayacak bir zaman aralığında, hepimizin nevri döndü. Ülkenin, köylü nüfusu %70 iken nüfusun %77’si kentli oluverdi.
Vücudunun % 70'i su olan bir canlının, nasıl oluyor da içi yanıyor? Ece Ayhan
Kuşları boğdular, çimenleri söktüler, yollar çamur içinde kaldı.
(Sait Faik Abasıyanık)
Geceler ne kadar karanlık olursa olsun, hükmü güneş doğuncaya kadardır...
"Ben karanlığı yarıp ortalığı aydınlatan sabahın Rabbine sığınırım." (113/1)
En yeni fikirler, eski fikirlerin elbise giymiş halleridir.
(Ali Fuad Başgil)
İnsanlar doğduğu şehirden kurtulma telaşıyla yaşlanıp, doğduğu topraklara defnedilme hayaliyle ölüyor...
Sormuşlar “ezelde aşk var mı? ” diye
Ben kalpten vuruldum, doğmadan önce.
Abdurrahim Karakoç
Beni çocukken bir fotoğraftan çağırdılar, vardığımda hüzünlü bir genç kadındım...
Gülten Akın