Üzerimize çevirilen bir çift gözün esaretinden korumaya çalışırken kendimizi...
Bir anda bizi içine sürükleyen derin aşkların kıyısında bulduk...
Ortalık bir yangın yerine dönüşken, etrafa saçılan küllerimizi üflüyorduk adeta...
O yangın yerinden uçuşup atmosfere karşısınca, dünyanın o kadar da berrak olmadığını kabulleniyorduk.
Ölüm sisli bir yalnızlığı andırırken uyanmaya başlıyorduk. Hayat koca bir ilizyon gösterisini yeniden sergilemişti adeta. Ve biz bir kere daha yanılmıştık.
Tek gerçekte şuydu. "Kimse ölmemişti."
(okuduysanız küçük bir yorum)