"Ellerimde gök kumaşı yüzünü okşadığım bir akşamüstü. Okyanus, gözyaşı kokuyor buram buram. Göğsümde eli, dudaklarında tadım, yâdında acı bir an. Gözlerine sinmiş ölümüm, boğuluyorum ayaküstü."
Okur Takip Önerileri
-Neden ikinci el kitapları seviyorsun? "Yaşanmışlıkları yüzünden. Başkalarına ait izler bulmayı seviyorum. Notlar, telefon numaraları, sayfaların içinde unutulmuş bir iki şey. Onların hikayelerini, kimlere ait olduğunu düşünmeyi çok seviyorum. Yeni hayatlar yaratıyorum kafamda… Düşlerimde…"
"Ben, senin sırtına yük olduğumu fark ettim dün gece. Aradan onca zaman geçtikten sonra bunu anlamış olmam benim kabahatim, üzgünüm. Bir şeyler oluyor ve ben hep sana tutunmaya çalışıyorum. Seni istemeden dibe çekiyorum. Buna artık bir son verelim. Ben kuyudan sana seslenmeyi bir kenara bırakıyorum. Belki bir gün yolun düşer ve bir taşta sen atarsın. Artık yalan yok. Hesap kitap hiç yok. Yüzünü görmeyi dilediğim geceler son bulmayacak ama bunu ruhun da duymayacak. Ben gidiyorum. Hayır, sandığın gibi çok uzaklara değil. Sadece aklından, fikrinden uzaklaşıyorum. dedikleri kadar uzun bir yol mu bilemem ama çok canımın yanacağı kesin. Bir gün hiç ummadığın bir anda ayaklarına söz geçiremezsen ve yıldızların bile sönük kaldığı bir geceye şahitlik edersen yolun bir kuyuya düşerse önüne koyulan, seni inciten ne kadar taş varsa bir an bile düşünmeden o kuyudan aşağıya at ama bakma, kafanı eğipte dibe yanaşma. Ben, belki orada olurum, gözlerinle beni yeniden tanıştırma. Umudu ceplerime sıkıştırma. Ben gidiyorum. Gitme eylemini fiile dökebilmeyi diliyorum. Yolun sonu nereye varır bilmiyorum. belki de bambaşka bir kuyuda. bu defa yerleri öperek."
Benden nasıl korkulur tanrım?
Ben , ben ki asla sisli damları üstünde gökyüzünün yeğni ve başıboş uçurtmalardan başka hiçbir şeyi değildim
“Aslında hikaye şöyle herkes kahramanı olmak ister sevdiğinin. her şey sevgiyle ilgili. insan sevdiğini arar her zaman yollarda, sokaklarda, evlerde, her yerde”
Her gün bi` yalandan ibaret
Fakat, yavaşça ölüyorum
İşte bu yalan değil.
"Nasıl tanışmıştık bilirsin. Nasıl gözgöze gelmiştik ilk defa, nasıl çarpmıştı yüreklerimiz, nasılsırılsıklam aşık olmuştum sana.Hatırlar mısın ilk evimizi, ilk yatağımızı sımsıcak. İki sandalyemiz bir masamız vardı.Başka neyimiz olacak? Akşamları beni beklerdin pencerede. Üzerinde mor benekli beyaz elbisen. Saatler geçmeyi akşam olmayı bilmezdi. Ne kadar beklesen, gelir gelmez ayaklarına bakardım. Küçük harikulâde ayaklarına. Geçmiş gecelerin aydınlığı içinde ayakların beyaz güvercinlere benzerdi. Oturur gelecek iyi günlerden bahsederdik. Şiirler okurduk uzun uzun. Karşısında ne mesuttuk değil mi taksitle aldığımız küçük radyonun. Hatırladın mı kendi elinle diktiğin kırmızı çiçekli basma perdemizi? Ya o başbaşa okuduğumuz romanlar? Nasıl düşündürür, ağlatırdı bizi. Kar gibi örtüler, pijamam, gömleklerim... Ellerinin değdiği her şey gülerdi.Aybaşı sinemalar pastaneler...Sen varken yaşamak güzeldi. Şimdi nerdesin nasılsın kim bilir?Yine güzel misin bıraktığım gibi?Bu yalnızlığı sen de duyuyor musun? Tâ içinde zehir gibi zıkkım gibi."
Tezer Özlü`
"Evet bazen acıyorum kendime.Yaslanıp yürüdüğüm doğrularımla,yanlış omuzlara baş koymuşum meğer. Ben verdikçe isteyen, ve hep “fedakarlık gerek” diye sineye çektiğim insanlarla kesişti yollarım.Hani yüreğimde taşıdıklarım ağır gelmedi de bana, yorulduğumda umutlarımı tazeleyecek bir yüreği karşımda bulamadığımda tükendim. Evet bazen acıyorum kendime, ruhumdaki bu kanayan yaraları dindiremiyorum ve aynaya bakınca, yüzümdeki “Değdimi?“ diyen o acı tebessümü bir türlü içime sindiremiyorum."
"Acaba bazı şeyleri başka türlü yapamaz, yaşamımı farklı bir biçimde yaşayamaz mıydım - daha az acı çekip, daha az çektiremez miydim? Bilmiyorum. Belki.
Belki de değil. Ama şunu biliyorum:Yaşam tek seferliktir. Bir kişi de kim ise odur. Ben de ancak öyle yaşadığım gibi yaşadım; başka türlü yapamazdım. Başka türlü yapabilmeyi ister miydim? Sanıyorum, hayır. Peki o zaman bütün bunları yeniden yaşamak durumunda kalsaydım, bunu ister miydim? Sanıyorum, evet. Çünkü, başka, olduğumdan farklı bir kişi olmak istemezdim. Bütün yoksunluklarımla, kusurlarımla, bozukluklarımla, ben benim... Yaşamım da böyle olacaktı; zaten de öyle oldu."
