Ahmed Arif şiirleri bence, hem şairin kendi kuşağının hem de ardından 68-78 kuşaklarının memleket ve halk sevgisini, isyancı ruhunu ve başkaldırı etiğini simgeler.
Şiirleri buram buram Anadolu kokan, okurunu alıp hayatını yaşamış olduğu yere götüren gönlü memleket dolu şairdir.
Her satırından bir mısra, her mısrasından bir şiir, her şiirinden bir roman yaratılır. Çevirdiğiniz her sayfada acı bir olayı anlatan mısraların altında ezilip, yüreğimizde biriken öfke ve isyan gözlerinizden bir yağmur seli gibi akmaya başlar.
"Oysa ben Doğuluydum. "Az gelişmiş" değil, sömürülmek için kasıtlı olarak geri bırakılmış bir ülkenin, aşiret töreleriyle yetişmiş bir çocuğuydum." diyerek sitem eder düzene.
Nicedir,
Başımıza zindan dünyamız
Biz ki, yarınıyız halkın
Umudu, yüz akıyız
Hıncı, namusu...
Şafakları,
Taaa şafakları
Hey canım,
Kalbim, dinamit kuyusu...
Diyerek halktan yana olmuştur. Onların sesi yüreği olmuştur.
Şiirlerinde aşkı eksik etmez:
Gözlerinden,
Gözlerinden öperim.
Bir umudum sende,
Anlıyor musun?
Diyerek aşkını dile getirmiştir. Çoğu kişi Leyla Erbil'e olan sevdasını biliyordur. Az kişiye nasip olacak bir sevda.
Okumaktan keyif aldım sizinde okumanızı tavsiye ederim. İçerisinde ruha dokunan bir çok şiiri var.
İyi okumalar dilerim.
