Ümumiyyətlə, hər kitab oxuyanda o kitabı ümumi bir sözlə ifadə edirəm (özümçün). Bu kitabı oxuyanda isə ağlıma gələn təsvir "qərarların nəticəsi" idi. Səhv qərarlar, doğru qərarlar, sevinc gətirən qərarlar, kədərləndirən qərarlar... və s. Bu kitabda bunlara aid obraz tapmaq olar. Hə, bir də "qərarsızlar" qismi var ki özü daxil ətrafındakı bir çox insana zərər verir. Alyoşa kimi. Nə istədiyini bilməyən, hələ özünü anlamamış, başa düşməmiş bir uşaqtək o tərəfə, bu tərəfə sovrulan və özü ilə bərabər ətrafındakıları da sürükləyən "balaca" Alyoşa...
"Sevmək bəzən vazkeçməkdir" sözünü sanki təmsil edən Vanya... Sevdiyi insanın başqasına aşiq olduğunu bilib, onların qovuşması üçün əlindən gələni edən və sadiq bir dost olan Vanya.
Məntiq olmayan sevgi, sevgi olmayan məntiq həmişə yarım-yamalaq olur və heç də yaxşı, xoşbəxt sonluqla bitmir. Elə Nataşada olduğu kimi... Gözünü kor edən sevginin arxasınca qaçan Nataşa səhvini başa düşəndə özünü tanımağı öyrənir. Bu tanıma ağrılı, acılı olsa da, özünü tanıma yolunda rəhbərə çevrilir.
Sözümün canı, bəzən verdiyimiz qərarların doğrumu, səhvmi olduğunu həmin an görə bilmirik. Bu ya çox istəkdən, ya da çox hirsdən olur. Amma əsas məsələ verdiyimiz qərarların nəticəsini gördüyümüzdə onlardan dərs çıxarmaqdır. Bir də unutmadan bunu da deyim; bəzən qəlbin səsini eşitmək üçün dünyanı səssizə almaq lazımdır.
