2 çocuğun gözünden bir hitler dönemi ve acımasız-hangisi acımasız değilse tabi -bir nazi kampı. Ama çocuk olmanın verdiği o saf empati kaybolmamış. Arkadaşına vermek için evden aldığı kekleri yolda acıkınca yiyecek kadar masum bi sevgi. Bir çizgili pijamalı çocuk ve bir kumandan çocuğu arasında... Bir çocuğun gerçekleri hiç dolandırmadan söylerken suratınıza patlayan tokatlarını hissediyorsunuz. Çünkü çocuklara yalan söyletemezsiniz.
Ve asıl ironik olan kitabın son cümlesi :
"Elbette tüm bunlar çok uzun zaman önce oldu ve böyle bir şey bir daha asla olamaz.
Bu zamanda ve bu çağda tabii ki..."
Arakan'da, Filistin'de, Mısır'da, Doğu Türkistan'da tıpkı Hitlerin Yahudi oldukları için işkence edip öldürdüğü o insanlardan farklı muamele gören kaç kişi var? Ya da asıl soru Dünya daha ne kadar susmaya devam edecek?
İnançları uğruna daha kaç insan ölecek? İşkence yapan ya da yapılanın Yahudi ya da Müslüman olmasının bi anlamı olmadığı, herkesin özünde "insan" olduğu ne zaman anlaşılacak?
